Ραπτόπουλου Βαγγέλη, «Οι φίλοι»

Άκρως απογοητευτικό, προχειρογραμμένο και αλαζονικό. Γραμμένο στο ύφος του ανθρώπου που ξέρει ότι είναι καταξιωμένος και νομίζει ότι ό,τι μπούρδα του κατέβει στο κεφάλι έχει αξία να τη διαβάζουν και οι άλλοι. Γραμμένο σε α’ ενικό, ο ήρωας- αφηγητής υποτίθεται ότι περιγράφει τη σχέση του παιδιόθεν με δυο άτομα, καθώς και τη σχέση του με τη γυναίκα που παντρεύτηκε, υποτίθεται για να δείξει τη δύναμη της φιλίας. Στην πορεία όμως ξεχνιέται ανεπίτρεπτα και βρίσκει αφορμή, σε στυλ ημερολογιακό και τελείως προφορικού και παρεϊστικου λόγου, να εκφράσει τις «προοδευτικές» του ιδέες πάνω σε σύγχρονα θέματα όπως π.χ. τους ολυμπιακούς αγώνες. Γενικά ήταν βαρετό και προβλέψιμο, το μόνο σημείο που ξεχώρισα, στις σελ. 81-82:

Κατά τ’ άλλα, υπάρχουν δυο είδη παρόντος. Από τη μια το εφήμερο παρόν κι απ’ την άλλη το αιώνιο, η αιώνια στιγμή.(…) Η αιωνιότητα, λέει ένας δικός μας μυστικός, ο Καζαντζάκης, είναι ποιότητα, αυτό είναι το μεγάλο, το πολύ απλό μυστικό.
Η θρησκευτική έκσταση και τα θαύματα λαμβάνουν χώρα σε στιγμές όπου το παρόν ακινητοποιείται και ταυτόχρονα εκτείνεται στο άπειρο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις στιγμές, δημόσιες ή ιδιωτικές, που αξίζει να αποκαλούμε ιστορικές. Σαν τις πεταλούδες που καρφιτσώνει ένας συλλέκτης, παραμένουν στον καμβά της ζωής και της μνήμης μας, και μετά τις φορτώνουμε με ερμηνείες και σημασίες και θεωρίες, προσπαθώντας να τις κάνουμε να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη ποιότητα, προσπαθώντας να τις κάνουμε όσο πιο πολύ γίνεται αιώνιες.
Ιδού λοιπόν γιατί υποπτεύομαι ότι γράφω εδώ όλον αυτόν τον καιρό. Συμπλέκοντας τις ατομικές μας στιγμές με τις συλλογικές, αγωνίζομαι να τις καρφιτσώσω σαν πεταλούδες στη συλλογή μου, να τις παγώσω και να τις διατηρήσω αναλλοίωτες. Να τους αποδώσω ποιότητα, κι έτσι να τις μεταβάλω, αν είναι δυνατόν, από εφήμερες σε αιώνιες.

Γενικώς ήταν λίγο ό,τι θυμάμαι χαίρομαι!
επιμέλεια: Παπαγγελή Χριστίνα