Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

Ζατέλη Ζυράννα, Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους

Ήδη από τις πρώτες σελίδες τα σημάδια ήταν δυσοίωνα: βασικό στοιχείο η εκζήτηση, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στο ύφος. Η εικόνα ακινητοποιείται σε ρυθμό αφύσικο και περιγράφεται εκ-κεντρικά, στοιχείο που κουράζει και ταυτόχρονα δημιουργεί μια αποστασιοποίηση.
Σταμάτησα στις 130 σελίδες, νιώθοντας ότι ό, τι είχε να μου δώσει το βιβλίο μού το έδωσε· ατμόσφαιρα μυστηριακή όπου κυριαρχούν μεταφυσικές συμπτώσεις, μοτίβο θανάτου αλλά και παιχνιδιού με το θάνατο, ηθογραφική περιγραφή μιας εξωπραγματικής κοινωνίας «μοιραίων», ή τέλος πάντων σημαδεμένων από τη μοίρα, ανθρώπων εξαιρετικών με κάποιο τρόπο αλλά όχι και πολύ ανθρώπινων. Το εξυπνακίστικο, λογοπαιγνιώδες κι εξεζητημένο ύφος σε αποτρέπει από κάθε είδους ταύτιση, επομένως από πολύ νωρίς παύεις να περιμένεις συναισθηματικές μεταπτώσεις ή εξελίξεις ή ένα είδος ωρίμανσης. Οτιδήποτε είναι συναισθηματικό, εκφράζεται μόνο μέσα από «έξυπνες» θυμοσοφίες.
Ενόχλησε επίσης το ότι οι διάλογοι είναι άκρως αφύσικοι, ακόμα κι όταν συζητάνε μικρά παιδιά- ακόμα και στο επίπεδο της σύνταξης. Με κούρασε ο μακροπερίοδος λόγος και τα διανοητικά γυμνάσματα.
Δεν μπορώ να καταλάβω … γιατί το’ γραψε!

8 σχόλια:

Librofilo είπε...

Εχεις δίκιο,ούτε εγω το κατάλαβα.Το έχω αφήσει στη μέση..Από τα λίγα βιβλία που το έχω κάνει αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ κρίμα... μου επιτρέπετε να προτείνω κάτι;
Να σας πω πρώτα τη δική μου εμπειρία με τη Ζατέλη. Ξεκίνησα το Και με το φως του λύκου επανέρχονται πριν από μερικά χρόνια, διάβασα λίγο και το παράτησα. Δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος γραφής. Το ξανάπιασα μετά από ένα χρόνο (νομίζω, περίπου). Και το ρούφηξα. Μπήκα τόσο πολύ μέσα στον κόσμο της που το βιβλίο συνέχισε να ζει μέσα μου για χρόνια. Αργότερα διάβασα και το Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους κι επίσης το λάτρεψα, αν και όχι περισσότερο από τους λύκους της.
Φτάνω στην πρόταση: ξεκινήστε τους Λύκους. Μη σταματήσετε στις πρώτες 50 σελίδες. Ίσως αυτήν τη φορά τα πράγματα να είναι διαφορετικά.
Πήρα το θάρρος να κάνω αυτήν την πρόταση γιατί γράφετε: "σταμάτησα στις 130 σελίδες, νιώθοντας ότι ό, τι είχε να μου δώσει το βιβλίο μού το έδωσε." Θεωρώ ότι τα βιβλία της Ζατέλη δίνουν ό,τι έχουν να δώσουν κυρίως μέσα από τις ιστορίες και την ύφανση της αφήγησης. Αν δεν διαβάσετε ολόκληρες τις ιστορίες, δεν έχετε πάρει αυτά που έπλεξε για σας η συγγραφέας.
Με συγχωρείτε αν η προτροπή μου σας μπλέξει σε ακόμα ένα βιβλίο που δεν θα σας αρέσει. Αλλά ακόμα και μια κακή αναγνωστική εμπειρία είναι μια καλή εμπειρία, έτσι δεν είναι;
Χαιρετώ σας

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε@ μου άρεσε πολύ ο ευγενικός και διακριτικός τρόπος να εκφράσεις τη διαφωνία σου, καθώς και η τελευταία επισήμανση:(ακόμα και μια κακή αναγνωστική εμπειρία είναι μια καλή εμπειρία, έτσι δεν είναι; - αν και συνήθως δεν εχω την υπομονή να τελειώσω ένα βιβλίο που δε¨"μου μιλά").
Το "Και με το φως του λύκου επανέρχονται" το είχα και γω ΛΑΤΡΕΨΕΙ, έσπευσα στη συνέχεια να διαβάσω τα διηγήματα ("Περσινή αρραβωνιαστικιά', "Στην ερημιά με χάρι") που μου άρεσαν κι αυτα πάρα πολύ. Με το Ροδάμανθυ όμως τα ...χαλάσαμε, αλλά έχω κι εγώ την επιφύλαξη ότι ενδεχομένως, αν το ξαναπιάσω, θα το δω από άλλη οπτική γωνία.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τη Χριστίνα και μοιράζομαι την ίδια επιφύλαξη. Η Ζατέλη είναι όπως και να το κάνουμε μια αξιολάτρευτη συγγραφέας, αξιόλογη και μόνο για το γεγονόε ότι υπερασπίζεται με χαρακτηριστική αξιοπρέπεια το έργο της -κοίτασμα, θησαυρός προς ανακάλυψη, μια άλλη ματιά σε έναν κόσμο απελπιστικά βουβό πολλές φορές...

vangelakas είπε...

μοῦ κάνει λίγο ἄστοχο νά ἀφήσῃς βιβλίο στήν μέση... Τί νά πῶ κι ἐγώ πού αὐτόν τόν καιρό μέ ἔχει λαλήσει τό Μαγικό Βουνό...

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

vangelakas@ σίγουρα είναι λίγο θρασύ να καταγράφεις "άποψη/τσεκουριά" όταν δεν έχεις ολοκληρώσει ένα βιβλίο, αλλά η ζωή μου φαίνεται πολύ μικρή για να σκοτώνω το χρόνο μαζοχιζόμενη! όσο για το "Μαγικό βουνό", πρώτον, δε συγκρίνεται, δεύτερον η μαγκιά του είναι ότι συμπάσχει ο αναγνώστης τόσο με τον κεντρικό ήρωα που αρρωσταίνει και ο ίδιος μαζί του. Και τρίτον, ούτε αυτό το τελείωσα!!!!

vangelakas είπε...

Πλάκα πλάκα ὅταν ἔχῃς κάμποσα βιβλία στὴν βιβλιοθήκη καὶ ὁ ῥυθμὸς ἀναγνώσεως εἶναι τέτοιος ποὺ δὲν σοῦ φθάνουν τρεῖς ζωὲς δὲν πρέπει νὰ μᾶς πιάνουν συναισθηματισμοί... Προσωπικῶς ὥστόσο δὲν ἔχω ἀφήσει βιβλίον στὴν μέση• εἶμαι ψυχοπονιάρης. [Ἄλλη μιὰ φρίκη ποὺ εἶχα φάει ἦταν ὅταν διάβασα (διάβασα; Χμ...) τὴν Τύφλωση]

Ανώνυμος είπε...

Το λάτρεψα, κι ας ήταν το πρώτο μυθιστόρημα της ΖΖ που διάβαζα,βαθιά συναισθηματικό... Σκέφτομαι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια σκηνές και εκφράσεις από το βιβλίο και ανατριχιάζω.