Δευτέρα, Αυγούστου 17, 2009

Άρθουρ & Τζορτζ, Τζούλιαν Μπαρνς

Ένα πραγματικό επεισόδιο -αστυνομικού ενδιαφέροντος- από τη ζωή του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, του γνωστού συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς, είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου αυτού· παράλληλα, όμως, μας δίνεται με γλαφυρό τρόπο και η πολυτάραχη ζωή του.

Ο άλλος πρωταγωνιστής είναι ο Τζορτζ Έιντλτζι· μιγάς ινδικής καταγωγής και βρετανικής υπηκοότητας, δικηγόρος στο επάγγελμα, κατηγορήθηκε άδικα για τις σφαγές μεγάλων ζώων (βοοειδών, αλόγων) που σημειώθηκαν στο Στάρφοντσιρ (θηριωδίες που έμειναν γνωστές ως «οι θηριωδίες του Γκρέιτ Γουέρλι») στα τέλη του 19ου αι. και τάραξαν τη βρετανική κοινωνία και τον τύπο. Ο Τζορτζ τελικά καταδικάστηκε σε επταετή φυλάκιση, αλλά αποφυλακίστηκε με εγγύηση αφού εξέτισε τα τρία χρόνια της ποινής, - έχοντας όμως χάσει το κύρος, του, την αξιοπρέπειά του και την επαγγελματική του καριέρα. Σ΄ αυτό το χρονικό σημείο είναι που οι δυο βιογραφίες συναντιούνται: ο Άρθουρ, έχοντας πειστεί για δικούς του λόγους για την αθωότητα του Τζορτζ, κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποκαταστήσει το δίκαιο.

Ο συγγραφέας δίνει τα βιογραφικά στοιχεία των δυο συμπρωταγωνιστών από την πρώτη κιόλας παιδική ηλικία, εναλλάξ: σύντομα μικρά κεφάλαια που επιγράφονται «Άρθουρ» ή «Τζορτζ» αντίστοιχα, μας δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη ζωή του δημιουργού του Σέρλοκ αλλά και για τη ζωή του γιου ενός μετανάστη/έγχρωμου κληρικού, που προσπαθεί να επιπλεύσει σε μια κοινωνία ρατσιστική. Τα στοιχεία της παιδικής ηλικίας δίνονται σε αποστασιοποιημένο ύφος (αίσθηση που δίνεται από το γ’ ενικό), αλλά είναι επαρκή για να καταλάβουμε και ίσως να ερμηνεύσουμε στοιχεία των δυο προσωπικοτήτων.

Δεν είναι όμως μόνο οι πληροφορίες που προκαλούν το ενδιαφέρον στις πρώτες σελίδες. Μπαίνουμε σιγά σιγά στη διαφορετική ψυχολογία δύο αντιδιαμετρικών χαρακτήρων: ο Άρθουρ, έχοντας μια πολύ δυναμική μητέρα (ενώ ο πατέρας του είναι στο περιθώριο, καλλιτέχνης μεν, αλλά αλκοολικός, επιληπτικός/θα μπορούσες να είσαι ο ίδιος άνθρωπος, ή σε μεγάλο βαθμό ίδιος, αν είχες διαφορετικό πατέρα; Εάν όχι, αυτό συνεπάγεται ότι ούτε οι αδερφές του θα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, ιδίως η Λότι, που την αγαπούσε περισσότερο απ’ όλες), «γίνεται» Άγγλος μετά από επταετή φοίτηση σε σχολή ιησουιτών. Φιλόδοξος, έξυπνος, εκπαιδεύτηκε, εκείνα τα τόσο εύπλαστα χρόνια, στη σχολή του ιατρικού υλισμού. Παντρεύεται τη γλυκιά και τρυφερή Τούι, η οποία όμως αρρωσταίνει από φυματίωση κι η απειλή του επικείμενου θανάτου σκιάζει την οικογένειά του (την αγάπησε όσο καλύτερα μπορεί ν’ αγαπήσει ένας άντρας δεδομένου ότι δεν την αγαπούσε). Παρακολουθούμε από κοντά τον παθιασμένο έρωτα του Άρθουρ με την Τζιν, που παραμένει αμοιβαίος και πλατωνικός μέχρι το θάνατο της Τούι (ένα κομμάτι του εαυτού του έχει παγώσει το χρόνο στη μέρα και στο έτος της γνωριμίας του με την Τζιν- στη μέρα που η καρδιά του γέμισε κυριολεκτικά ζωή), και δημιουργεί διάφορα συναισθήματα ενοχής ή οργής απέναντι στις συμβάσεις (χαρακτηριστικός ο διάλογος ανάμεσα στον Άρθουρ και τον γαμπρό του, σελ 282, για το αν η μοιχεία είναι ηθικά επιλήψιμη όταν είναι …πλατωνική). Ο ανήσυχος χαρακτήρας του Άρθουρ (σε κάθε καμπή της ζωής του αναζητούσε πάντα μια νέα πρόκληση –έναν νέο σκοπό, μια νέα εκστρατεία) τον στρέφει στη συγγραφή αλλά και στον πνευματισμό ( το βιβλίο περιγράφει αρκετά αναλυτικά αυτή την απροσδόκητη πτυχή της ιδιοσυγκρασίας του). Αφού πια είναι καταξιωμένος συγγραφέας, σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του δίνει όλο του τον εαυτό για ν’ αποδείξει την αθωότητα του Τζορτζ.

Αντίστοιχα, παρακολουθούμε πάλι από κοντά τα βήματα του σιωπηλού και καρτερικού Τζορτζ, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο σχολείο, τις οικογενειακές ιδιορρυθμίες, τη σταδιοδρομία του ως δικηγόρου. Η ηρεμία διαταράσσεται όταν η οικογένεια γίνεται αποδέκτης ανώνυμων επιστολών με προσβλητικό, χυδαίο ή απειλητικό περιεχόμενο (πρόκειται για πραγματικές επιστολές όπως επισημαίνει ο συγγραφέας στο τέλος). Μαθαίνουμε δηλαδή έμμεσα ότι υπάρχει μίσος που στρέφεται αναίτια και άδικα στον «διαφορετικό» και ιδιόρρυθμο Τζορτζ. Η αντίδραση του Τζορτζ σ’ αυτές τις επιθέσεις συνάδει με τον ινδικής κουλτούρας χαρακτήρα του: αξιοπρέπεια και σιωπή.

Το αστυνομικό μυστήριο ξεκινά από τη σελίδα 121. Το μέγεθος του παραλογισμού του εγκλήματος καθώς και το ατράνταχτο άλλοθι του Τζορτζ κρατούν τον αναγνώστη σε περιέργεια, για το πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση, πώς θα καταλήξει ο κατηγορούμενος στην καταδίκη, αν θα γίνει ένσταση και θα αθωωθεί. Βλέπουμε με φρίκη πώς στοιχειοθετείται η κατηγορία, πώς διεξάγεται η δίκη και οδηγείται ο Τζορτζ στη φυλακή, διατηρώντας πάντα την αγέρωχα αξιοπρεπή και επαγγελματική του στάση.

Ώσπου μια κρίση στην προσωπική ζωή του, στρέφει τον Άρθουρ σαν από αντίδραση στην υπόθεση του Τζορτζ, ο οποίος είχε ήδη εκτίσει τα τρία χρόνια της ποινής κι έχει αποφυλακιστεί με εγγύηση. Η μεθοδική έρευνα, οι γνωριμίες του αλλά και η επιμονή του συγγραφέα του Σέρλοκ σύντομα έχουν αποτελέσματα. Σαν τον ήρωά του, κρατά σχολαστικές σημειώσεις, και καταφέρνει όχι μόνο να στηρίξει με αδιάσειστα στοιχεία την αθωότητα του Τζορτζ, αλλά με ανέλπιστο τρόπο να βρει και τον ένοχο. Έτσι, βάζει ως στόχο όχι μόνο να αποκαταστήσει νομικά το δίκαιο (πράγμα απίθανο) αλλά τουλάχιστον να ταράξει την κοινή γνώμη αποκαλύπτοντας την αδικία και κάνοντάς την ευρέως γνωστή, γνωστοποιώντας τα νέα στοιχεία σ’ όλες τις εφημερίδες.

Φυσικά έρχεται σε σύγκρουση με τον αστυνόμο Άνσον που είχε αναλάβει την υπόθεση (πολύ περιεκτικός ο διάλογος μεταξύ τους), και εκμεταλλευόμενος τη δημοτικότητά του, στέλνει τα στοιχεία στο Υπουργείο Εσωτερικών προκειμένου να γίνει αναθεώρηση της υπόθεσης από τα δυο Κοινοβούλια και να εκδοθεί η τελική απόφανση της βρετανικής κυβέρνησης.

Μας επιφυλάσσονται όμως πολλές ακόμα ανατροπές. Πρώτα πρώτα, μας αιφνιδιάζει η επιφυλακτική στάση του Τζορτζ απέναντι στον ενθουσιασμό του Άρθουρ: ο Τζορτζ ακολουθεί απρόθυμα τις ενέργειες του Άρθουρ και νιώθει τύψεις για την αγένειά του. (σελ 478: Ο Τζορτζ ντρεπόταν για τον εαυτό του. Έπρεπε να του γράψει και να ζητήσει συγνώμη. Κι όμως… κι όμως… θα ήταν ανειλικρίνεια να πει κάτι παραπάνω απ’ ό, τι είχε ήδη πει. Ή, μάλλον, αν είχε πει περισσότερα, θα είχε υποχρεωθεί να φανεί ειλικρινής). Μας εξηγεί, με την τετράγωνη δικηγορίστικη λογική του, γιατί νομίζει ότι ο «σωτήρας» του σφάλλει, σε ποια δηλαδή μεθοδολογικά αλλά και λογικά σφάλματα τον έχει οδηγήσει ο ενθουσιασμός του.

Σύμφωνα με τον Τζορτζ, λοιπόν, νομικά η απόδειξη της αθωότητας του βασίζεται σε ενδείξεις, όχι αποδείξεις. Το ένστικτο του Άρθουρ μπορεί να τον οδήγησε στο σωστό δρόμο, αλλά από νομική άποψη τα στοιχεία δεν ήταν περισσότερο βάσιμα από τα στοιχεία που αποδείκνυαν την κατηγορία σε βάρος του. Κυρίως όμως, το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που είχε στα χέρια του ο Άρθουρ, το κατέστρεψε ο ίδιος από αδεξιότητα, απειρία. Μια γκάφα ανεπίτρεπτη για … «ντέτεκτιβ»! (Για όλα, κατέληξε ο Τζορτζ, έφταιγε ο Σέρλοκ Χολμς. Ο σερ Άρθουρ είχε επηρεαστεί υπερβολικά πολύ από το ίδιο του το δημιούργημα (…). Ο Χολμς δεν είχε ποτέ αναγκαστεί να σταθεί στο εδώλιο των μαρτύρων και να υποστεί την κονιορτοποίηση των υποθέσεων, των διαισθήσεων και των άψογων θεωριών του μέσα σε λίγες ώρες από τον κύριο Ντίστερναλ (εισαγγελέας). Ο σερ είχε, μες στο ζήλο του, καταστρέψει τα νομικά στοιχεία εις βάρος του Σταρπ (του πραγματικού ένοχου) – και για όλα έφταιγε ο Σέρλοκ Χολμς.

Δε μπορούμε, παρόλ’ αυτά, να μη θαυμάσουμε την αντισυμβατικότητα του Άρθουρ που έχει το θάρρος να τα βάλει με τη δυσκαμψία του νομικού συστήματος της Βρετανίας, όταν επιτέλους δημοσιεύτηκε η αναφορά της επιτροπής Γκλαντστόουν (το ανώτατο όργανο):

(μιλά ο Άρθουρ στην Τζιν, σελ 486,488):

- Δόθηκε η σπουδαία βρετανική λύση για τα πάντα. Κάτι τρομερό έχει συμβεί αλλά κανένας δεν έσφαλε. Είπαν ότι ο Τζορτζ ήταν αθώος, αλλά κανείς δεν ευθύνεται για το γεγονός ότι «απόλαυσε» τριετή κάθειρξη μετά καταναγκαστικών έργων. Οι ατέλειες υπεδείχθησαν επανειλημμένως στο Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Εσωτερικών επανειλημμένως αρνήθηκε να επανεξετάσει την υπόθεση. Κανένας δεν έσφαλε. Ζήτω. Ζήτω.!

και

-Το συγκεκριμένο Υπουργείο Εξωτερικών, η συγκεκριμένη κυβέρνηση, η συγκεκριμένη χώρα, η Αγγλία μας, ανακάλυψαν μια νέα νομική έννοια. Τον παλιό καιρό ήσουν ή αθώος ή ένοχος. Αν δεν ήσουν αθώος ήσουν ένοχος και αν δεν ήσουν ένοχος ήσουν αθώος. Από σήμερα διαθέτουμε μια νέα έννοια στο αγγλικό δίκαιο: ένοχος και αθώος. Ο Τζορτζ Έιντλτζι είναι πρωτοπόρος από την άποψη αυτή. Ο μόνος άνθρωπος στον οποίο απενεμήθη χάρη για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, και συγχρόνως πληροφορήθηκε ότι δικαίως εξέτισε ποινή τριετούς καθείρξεως μετά καταναγκαστικών έργων.

-Συνεπώς πρόκειται περί συμβιβασμού;

-Περί συμβιβασμού! Όχι, περί υποκρισίας. Είναι το δυνατό σημείο της χώρας αυτής. Οι γραφειοκράτες και ι πολιτικοί σπατάλησαν αιώνες τελειοποιώντας την. Ονομάζεται Κυβερνητική Αναφορά.

Πρόκειται για ένα έξυπνο βιβλίο, που πέρα από την έξυπνη αστυνομική υπόθεση (ιδιαίτερης σημασίας το ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία, όλα τα στοιχεία ουσιαστικά είναι ντοκουμέντα) έχει κοινωνικό και ψυχογραφικό ενδιαφέρον. Οι ερωτικές σχέσεις, οι πνευματιστικές ανησυχίες του Άρθουρ, οι δυσκολίες του Τζορτζ όσο άφορά τις κοινωνικές σχέσεις, τα προβλήματα του νομικού συστήματος στην Αγγλία (και όχι μόνο) είναι κάποιοι από τους άξονες που «επενδύουν» τη βασική πλοκή.

Χριστίνα Παπαγγελή

12 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Χριστίνα, χαιρετώ από το κλεινόν άστυ. Αυτό το καλοκαίρι σκέφτηκα να χαραμίσω χρόνο για αστυνομικό μυθοστόρημα. Αλλά ακόμη δεν το έχω κάνει. Είναι πρόβλημα, πιστεύεις, αυτή η τάση απόρριψης για τα αστυνομικά που με διακρίνει;

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

Γεια σου Θερσίτη
το γυρείυεις καλοκαιριάτικα στης "γης το δαχτυλίδι;" Μάλλον εκεί βρίσκεται το πρόβλημα (αν και η Α΄θήνα είναι πανέμορφη τον Αύγουστο, ιδιαίτερα το σούρουπο, και ιδιαίτερα όταν έχει"φρεσκαδούρα", συμφωνείς;

Δεν διάλεξες το σωστό πρόσωπο να κάνει διάγνωση για την αντιπάθειά σου στα αστυνομικά. Λίγα αστυνομικά μου' χουν αρέσει, κι αυτά όταν δεν είναι μόνο
αστυνομικά. Πιστεύω ότι όταν δεν είναι καλά, είναι πολύ κακά .Κι επίσης, συνήθως είναι κακογραμμένα ή έχουν κακή μετάφραση(καλά την Άγκαθα φερειπειν την έχουν σκοτώσει.
Πάντως, δηλώνω άγνοια...

Φιλιά από την ανεμοδαρμένη Σύρα

Vasilis Simeonidis είπε...

Παρεμβαίνω υπέρ της «αστυνομικής» λογοτεχνίας.

Η εμπορευματική κατηγοριοποίηση της βιβλιοπαραγωγής σε είδη δημιούργησε τη σχετική ετικέτα. Αυτό πολλές φορές δημιουργεί τη βασική στρέβλωση της απαξίωσης ενός είδους (και, αντιστρόφως ανάλογα, της καταξίωσης ενός άλλου). Είναι ενδεικτικό, όπως διαφαίνεται και από το σχόλιο το Θερσίτη, ότι η «αστυνομική» λογοτεχνία θεωρείται «ανάγνωσμα του καλοκαιριού».

Όμως η λεγόμενη «αστυνομική» λογοτεχνία είναι ο πιστότερος καθρέφτης μιας κοινωνίας που γεννά το έγκλημα.

Ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ έδωσε, χωρίς ηθικολογίες, ένα αξιοσημείωτο ευρωπαϊκό «λογοτεχνικό» καθρέφτισμα.

Για να επανέλθω στην αφετηρία του σχολίου μου θυμίζω ότι, με τα δεδομένα της κατηγοριοποίησης αστυνομική λογοτεχνία είναι το «έγκλημα και τιμωρία», αστυνομική λογοτεχνία είναι «το ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου»

Για το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχω να πώ, δυστυχώς, τίποτα. Για τον Κόναν Ντόυλ έχω να πω ότι χάρη στο Σέρλοκ του κατανόησα, στην εφηβεία μου, τον επαγωγικό τρόπο σκέψης.

Γεια!

ΥΓ. Οι εκδόσεις Άγρα είναι εγγύηση για τα βιβλία «αστυνομικής» λογοτεχνίας.

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

as eon, χαιρετώ σε

Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με την "ετικετοποίηση", παρόλο που είναι από μια άποψη "αναγκαίο κακό". Τα εισαγωγικά στη λέξη "αστυνομική" αποκαθιστούν μια στρέβλωση, όπως λες.

Δεν έχω διαβάσει τίποτα του Μανσέούτε τον ήξερα καλά καλά,αλλά έψαξα στο google και μου τράβηξε το ενδιαφέρον: "ένας από τους πλέον πολυσυζητημένους και πολιτικοποιημένους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικής-νουάρ λογοτεχνίας, που εισήγαγε τους προβληματισμούς του Μάη του '68 στην πλοκή των έργων του, υποστηρίζοντας ότι το αστυνομικό «είναι μυθιστόρημα βίαιης κοινωνικής παρέμβασης». Ήταν μέλος κομμουνιστικών οργανώσεων, με αξιόλογη πολιτική δραστηριότητα, πριν προσχωρήσει στους καταστασιακούς του Γκι Ντεμπόρ, γεγονός το οποίο προσέδωσε στο λογοτεχνικό του έργο έντονη πολιτική και κοινωνική χροιά.
Ποιο βιβλίο θα συνιστούσες σε μένα, την αδαή;

Vasilis Simeonidis είπε...

χα! άκου αδαής...
Ο Κόναν Ντόυλ θα σε έκανε ήρωα αστυνομικών αινιγμάτων.
Μπερδεύω λίγο τα ίχνη. Αφού το όνομα του Μανσέ σε οδήγησε στους καταστασιακούς, θα συνιστούσα τις «Παρατηρήσεις για την δολοφονία του Ζεράρ Λεμποβισί» και το «Περί της τρομοκρατίας και του κράτους».

Κατά τα άλλα μπορώ να σου δανείσω από Σεπτέμβρη «το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής», τη «μοιραία» και το «η πρηνής θέση του σκοπευτή».
(χωρίς να είμαι ειδικός)

dimitris είπε...

Ενδιαφέρον φαίνεται το βιβλίο, στριφογυρίζοντας την πλοκή στο δίπολο των δύο ηρώων, αντιστίξεις και κριτική πάνω στα ήθη και την κονωνία της εποχής. Ενδιαφέρουσα και η συζήτηση για την αστυνομική λογοτεχνία. Σίγουρα υπάρχουν τα αστυνομκά του κιλού και του σειρμού που προορίζονται για εύκολη και γρήγορη ανάγνωση κι απ`την άλλη, υπάρχουν και τα αστυνομικά που αποτελούν καθαρή λογοτεχνία, ιδίως όταν έχουν πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις. Ο Μπερναρντ Σλινγκ επίσης έχει γράψει κάποια αστυνομικά που εκτυλίσσονται στην πόλη Mannheim και όπου είναι ουσιατικές οι αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν, το βάρος της μνήμης, την συλλογική ενοχή.

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

as eon
σε υπερευχαριστώ! όλα όσα μου πρότεινες με προσελκύουν (κυρίως τα μυθιστορήματα, ομολογώ).

giovdim
ναι, είναι απ' τα βιβλία που νομίζω αξίζει να διαβάσει κανείς. Όσο αφορά τον Σλινκ, ξεχώρισα το "Διαβάζοντας στη Χάννα", που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι έχει και αστυνομικό στοιχείο. Με κούρασε ο "Γόρδιος φιόγκος", πουκαταχωρήθηκε ως "αστυνομικό", το βρήκα πολύ μπερδεμένο (όνομα και πράμα!).

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Καλό χειμώνα

as eon
Περί της τρομοκρατίας και του κράτους, μεγάλο εκδοτικό σουξέ στην Ελλάδα όταν κάποιοι πίστευαν ότι όλα παντού είναι υποκινούμενα και διαβρωμένα τις δεκαετίες του 70-80.
Η ιστορία μάλλον τους διέψευσε.
Το φοβερό ήταν ότι όταν τα επόμενα χρόνια τα δεδομένα άλλαξαν και η άποψη του Σανγκουινέτι είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα, εκείνοι που είχαν κάνει ευαγγέλιο το βιβλίο του, άλλαξαν εντελώς απόψεις.

Vasilis Simeonidis είπε...

Κυπ, ξεφεύγουμε από το θέμα. Ας μας συγχωρήσει η Χρ., αλλά εννοείς ότι και το ευαγγέλιο έχει "τρόπον τινά" και αστυνομικό χαρακτήρα;

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Η Χριστίνα είναι καλός άνθρωπος και θα μας συγχωρήσει σίγουρα.
Αστυνομοσυνωνοσιολογικό χαρακτήρα θα έλεγα.

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

Η Χριστίνα δεν ξέρει αν είναι καλός άνθρωπος, αλλά σίγουρα όταν μιλάτε οι δυο σας σηκώνει τα χέρια γιατί "ντεν καταλαβαίνει"!!

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Αλλάζω τη...φοβερή γνώση περί καταστασιακών κι άλλων πολλών, με λίγη παραπάνω λογοτεχνία.