Παρασκευή, Οκτωβρίου 17, 2008

Το ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι, Μαρίνα Καραγάτση

Τρεις εσωτερικοί μονόλογοι ("Μια ανοιξιάτικη μέρα του ’50") κι ένα μικρό «θεατρικό» ("Μια ανοιξιάτικη μέρα του 2006") αποτελούν το μικρό αυτό βιβλιαράκι της κόρης του Μ. Καραγάτση, τρεις μονόλογοι ωστόσο που καταφέρνουν να μπουν στα «άδυτα» της οικογενειακής ζωής του συγγραφέα, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια ότι το βασικό φίλτρο είναι η σκοπιά της κόρης του, της Μαρίνας Καραγάτση.
Στον πρώτο –μικρότερης έκτασης μονόλογο- αφηγητής είναι ο ίδιος ο Καραγάτσης. Έχει ενδιαφέρον κι είναι καλογραμμένος, εφόσον δίνεται ανάγλυφα και παραστατικά ο ψυχισμός που υποθέτουμε ότι είχε ο συγγραφέας, δοσμένος από ένα άτομο που τον ήξερε καλά και τον αγαπούσε (αλλά βέβαια, δεν είναι και ο … αντικειμενικότερος παρατηρητής). Ιδιαίτερη όμως σημασία είχαν για μένα, από ψυχολογικής άποψης, τα σημεία όπου ο αφηγητής/Καραγάτσης αναφέρεται στην κόρη του, γιατί δείχνουν με ποιον τρόπο πίστευε η Μαρίνα ότι την έβλεπε ο πατέρας της. Δεν υπάρχει καταγραμμένη πίκρα αλλά συνάγεται από το περιεχόμενο:
Όσο για τη θυγατέρα μου, σκοπός μου είναι να καταπολεμήσω την παθητικότητά της, να κεντρίσω τα ενδιαφέροντά της, να σταματήσω αυτή τη ροπή της προς ρομαντικές αναπολήσεις, να τη στρέψω προς τη ζωή, να μάθει να αντλεί υλικό από την ίδια τη ζωή. Απορώ σε ποιον έμοιασε αυτό το κορίτσι. Πάντως όχι σε μας τους Ροδόπουλους.
(…)
Αυτό το κορίτσι δεν έχει ούτε τη γλύκα της μάνας της, ούτε τη σκληράδα τη δικιά μου που είναι σημάδια στοχασμού και ζωής. Είναι σοβαρή, είναι του καθήκοντος, αλλά της λείπει ο ενθουσιασμός, της λείπει η φαντασία. Με άλλα λόγια, είναι ανιαρά ενάρετη. Πίσω απ’ το απλανές βλέμμα της διακρίνει κανείς την απουσία κάθε αισθήματος. Μια νέκρα, μια παγωμάρα. Αυτό είναι που με ανησυχεί ιδιαιτέρως. Την παρατηρώ στην καθημερινή της ζωή. Τύπος και υπογραμμός. (..) Γιατί αυτό το παιδί δεν έχει καμιά περιέργεια; Γιατί δεν κάνει ποτέ μια ερώτηση; Γιατί δεν παρατηρεί γύρω της; Γιατί αντιμετωπίζει τη ζωή με τέτοια αδιαφορία; Ο φιλόλογος της λέει ότι εφέτος άρχισε να γράφει ωραίες εκθέσεις. Σύμφωνα βέβαια με τα γούστα ενός επαρχιώτη ψιλοαριστερού δασκαλάκου. Εγώ τώρα τι να πω; Αφού δε γράφει παρά κοινοτοπίες;
Τις πιο πολλές φορές το ρίχνει στις μελιστάλαχτες ηθογραφικές περιγραφές με καλυβούλες που ζούνε μέσα αγνοί ψαράδες ή γεωργοί. Όλοι τους υπέροχοι. Άγιοι άνθρωποι, πατεράδες, μανάδες, παππούδες, γιαγιάδες. Άσε την τελευταία της μανία για κοινωνική κριτική: Κακοί πλούσιοι μεγαλοβιομήχανοι εκμεταλλεύονται καλούς φτωχούς εργάτες, κλπ. κλπ.
Βρήκα σπαραχτικό το να νιώθει αυτού του είδους την απόρριψη η κόρη από μέρους του Πατέρα, ενός πατέρα που δεν κανει άλλο παρά να προβάλλει -κλασικά- τον εαυτό του στην κόρη του. Προς τιμήν της, η συγγραφέας δε σχολιάζει ούτε προβαίνει σε χαρακτηρισμούς. Άλλωστε δεν το επιτρέπει η «δομή» του βιβλίου, ο τρόπος που διάλεξε να ξεδιπλώσει την προσωπικότητα του Καραγάτση, εφόσον μιλά ο ίδιος. Αντίθετα, η τεχνική του μονόλογου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσει ο εκάστοτε αφηγητής τις αντιφάσεις και τις παλινδρομήσεις του, όπως κάνει στην παραπάνω περίπτωση ο Μ. Καραγάτσης αμέσως μετά:(Κι εγώ ξάφνου ένιωσα βαθιά μέσα μου μεγάλη ταραχή που την αιτία της, γιατί να το κρύψω, τη γνώριζα πολύ καλά: Ο φοβερός δαίμονας που φωλιάζει μέσα μου εδώ και χρόνια, ξύπνησε πάλι και με τα γνωστά του τερτίπια, τα οδυνηρά κουλουριάσματα και τα στριφογυρίσματά του, με αγρίεψε τόσο, ώστε γα να ξεσπάσω βάλθηκα αυτή τη φορά να συγκρίνω το ταλέντο μου με τις εκθεσούλες της κόρης μου)
Πέρ’ απ’ αυτό όμως, στο συγκεκριμένο σημείο δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι οι αδυναμίες για τις οποίες κατηγορεί ο Μ. Καραγάτσης την κόρη του, είναι κατά κανόνα αδυναμίες και στους δικούς του πληθωρικούς πλην όμως στερεότυπους και «μονοκόμματους» χαρακτήρες, με τη διαφορά ότι συνήθως δεν είναι «άγιοι» αλλά παραδομένοι στα πάθη και τις ανθρώπινες αδυναμίες (κατά τη γνώμη μου αυτή η τόλμη είναι που ανέδειξε τον Μ. Καραγάτση κι όχι τόσο η λογοτεχνικότητά του).
Περιστατικά όπως ο ξεφτιλισμός του «ψιλοαριστερού δασκαλάκου» ή η καταφυγή του Καραγάτση σε μέντιουμ προκειμένου να μη διακινδυνεύσει να κυκλοφορήσει στην Αθήνα την περίοδο της κατοχής (ενώ αναγκαζόταν να ριψοκινδυνεύει καθημερινά η γυναίκα του), η δειλία του και η ανασφάλειά του, ο συντηρητισμός του στην πολιτική και η μανία του με τις γυναίκες είναι στοιχεία/γεγονότα που δε μπορούν ν’ αμφισβητηθούν αυτά καθ’ αυτά. Σίγουρα η συγγραφέας τα φιλτράρει μέσα απ’ τη δική της οπτική γωνία, είναι όμως φανερό ότι στέκεται με αγάπη και κατανόηση μπροστά σ’ αυτές τις «αδύναμες πλευρές» προσπαθώντας να μην «εκθέσει» τον συγγραφέα αλλά να τονίσει την ανθρώπινη πλευρά του.

Οι δυο επόμενοι μονόλογοι, κάπως εκτενέστεροι, εστιάζουν κυρίως σε άλλες πτυχές της οικογενειακής ζωής της συγγραφέως. Στον δεύτερο, όπου αφηγήτρια είναι η Μαρίνα κι επιγράφεται «Η Μαρίνα και η Λασκαρώ», το κέντρο βάρους πέφτει στην πολύπαθη ιστορία της Λασκαρώς, μιας λαϊκής και δυναμικής γυναίκας από την Άνδρο που μετά από πολλά βάσανα ήρθε στο σπίτι ως υπηρέτρια και με την οποία η Μαρίνα είχε μια ιδιαίτερη σχέση, ενώ στον τρίτο αφηγήτρια είναι η γιαγιά Μίνα (πεθερά του Καραγάτση) η οποία με τη σειρά της απλώνεται σε άλλες, ενδιαφέρουσες πτυχές της οικογενειακής ζωής του ανδριώτικου σογιού. Ακούμε τρεις διαφορετικές φωνές ενώ διαγράφονται σιγά σιγά κάποιοι χαρακτήρες, όπως της μητέρας της Μαρίνας, της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, του αδελφού της Αντώνη αλλά και της ίδιας της Μαρίνας, που μένει διακριτικά στο περιθώριο, αφανής αλλά παρούσα… Όπως γράφει και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στο άρθρο του «Από το σόι στους ανθρώπους»: Και στις τρεις αφηγήσεις η παρουσία της ίδιας της Μαρίνας είναι αθόρυβη, περιθωριακή, και τα δικά της συναισθήματα δεν γίνονται ποτέ το επίκεντρο του κειμένου ούτε περιγράφονται, αν και δίνεται διακριτικά στον αναγνώστη η δυνατότητα να τα εικάσει.
Η προφορικότητα της αφήγησης προσδίδει ζωντάνια στο ύφος (σημειωτέον ότι διαφέρει το «ύφος» των τριών αφηγητών) αλλά και στο περιεχόμενο δίνεται η δυνατότητα να καταγραφούν οι αντιφάσεις και οι διαφορές.
Δε μου άρεσε όμως το τέταρτο μέρος, το «θεατρικό». Ως εύρημα, έδωσε τη δυνατότητα στη συγγραφέα να «κλείσει» κάποιες ανοιχτές υποθέσεις, είτε σε επίπεδο ιστορίας, είτε σε συναισθηματικό, αλλά μου φάνηκε κάπως πλαστό και «χαζοχαρούμενο». Όλοι στο τέλος, νεκροί πια το 2006, συναντιούνται σ’ ένα «αυλιδάκι» της Άνδρου, όπου αποδεικνύονται μεγαλόκαρδοι και συναινετικοί, έτοιμοι να αποδεχτούν τους άλλους και να τους συγχωρέσουν, ενώ οι διάλογοι -όπως είναι φυσικό- δεν έχουν καθόλου αληθοφάνεια.

Κλείνοντας, ήθελα να τονίσω ότι δε γύρευα στο βιβλίο αυτό να ανιχνεύσω κάτι από την προσωπικότητα του Μ. Καραγάτση, κάτι που να μου «ερμηνεύει» την συμπεριφορά του ή το έργο του. Είδα το βιβλίο αυτό εξαρχής ως μια κατάθεση ψυχής της Μαρίνας Καραγάτση, μιας γυναίκας αξιόλογης που είχε την τύχη/ατυχία να χει ως πατέρα μια πολύ έντονη προσωπικότητα, και μάλιστα δημόσιας εμβέλειας. Το είδα σαν ένα προσωπικό ξεγύμνωμα, και μου προκάλεσε θαυμασμό απ’ τη μια το θάρρος να αντικρίσει κατάματα κάποιες πικρές αλήθειες, κι απ’ την άλλη η αγάπη και η κατανόηση με την οποία προσέγγισε τους «δικούς της ανθρώπους». Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το παρατσούκλι με το οποίο την προσφωνούσε η Λασκαρώ, «το ευχαριστημένο»!

Χριστίνα Παπαγγελή

33 σχόλια:

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Πολύ δύσκολη ισορροπία κατάφερε να κρατήσει, σε σχέση με τον ανευχαρίστητο πατέρα της.
Ο Καραγάτσης ήταν εντελώς απρόβλεπτος σε θέσεις και συμπεριφορές, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Γειά σου Χριστίνα.

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς! είναι πάντως παράξενο πώς επανερχόμαστε, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, στη σχέση συγγραφέα (χαρακτήρα, ιδεολογίας κλπ.) με το έργο του! Νομίζω ότι πρέπει ο αναγνώστης να πιέσει τον εαυτό του να μην πέσει στην παγίδα, και να δει το έργο της Μαρίνας Καραγάτση αυτόνομα, χωρίς δηλαδή να γυρεύει να επιβεβαιώσει τα χαρακτηριστικά του έργου του πατέρα της μέσα από τα επεισόδια της ζωής του. Να σου πω την αλήθεια, δεν τα κατάφερα κι εντελώς: δε με εξέπληξε και πολύ η κυριαρχικότητα του χαρακτήρα του, όπως την την παρουσιάζει η κόρη του.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Ο Καραγάτσης ακόμα και στις πολιτικές του θέσεις, μας έχει επιφυλάξει κατά καιρούς ευχάριστες εκπλήξεις αποστασιοποίησης από φανατισμούς.
Οι χαρακτήρες των γυναικών όμως στο έργο του κάτι δείχνουν.
Ένα βασικό τους γνώρισμα είναι η στασιμότητα στο καλό ή το κακό, αντίθετα με τους άντρες, που φαίνονται πραγματικοί άνθρωποι μέσα από την εξέλιξη τους.

Vasilis Simeonidis είπε...

Εμένα θα με ενδιέφερε η οπτική και ο χαρακτήρας της Νίκης (γυναίκας του Μ. Καραγάτση) αλλά και ο χαρακτήρας της Μαρίνας, όπως διαφαίνεται από το κείμενό της.

Πώς είναι λοιπόν εκείνο το κορίτσι που οι γονείς του Χρ. Γιανναρά δεν τον άφηναν να συναναστρέφεται; Και περισσότερο η περιέργειά μου μεγαλώνει γιατί η Μαρίνα έχει το ίδιο όνομά με την ηρωίδα της "Μεγάλης Χίμαιρας".

Εξαιρετική η παρουσίαση του βιβλίου με το προσωπικό σου στίγμα.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Καλά τα λές as eon, πάντως όσο μας εξέπληξε πολιτικά (αν θυμάσαι το είχαμε κουβεντιάσει εδώ), άλλο τόσο απρόβλεπτος μπορεί να είναι προσωπικά.

Vasilis Simeonidis είπε...

κυπ, για τον Καραγάτση τα είπαμε με αφορμή το "Σέργιος και Βάκχος". Το ενδιαφέρον εδώ, για μένα, είναι το θηλυκό περιβάλλον του. Δες το σύνδεσμο «Από το σόι στους ανθρώπους» (http://ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=1401343&enthDate=27092008. Έχει πολύ ενδιαφέρον.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Mου το βγάζει λάθος, θα προσπαθήσω ξανά, δες κι εσύ τα mail.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Ενδιαφέρουσα η σύνθεση της οικογένειας, ισχυρές γυναικείες προσωπικότητες φαίνονται μόνο η μητέρα και η γιαγιά της Νίκης.
Ο Καραγάτσης περισσότερο από το έργο του προφανώς, μου βγάζει άνθρωπο που επιδιώκει να γνωρίσει γυναίκες για να επιβεβαιώσει ότι δεν τις εκτιμά,ο κόσμος του μου φαινόταν πάντα υπερβολικά αντρικός.

Ανώνυμος είπε...

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Vasilis Simeonidis είπε...

κυπ, συμφωνώ αλλά επανέρχομαι στη "Μεγάλη Χίμαιρα" και στην ηρωίδα του που έχει το όνομα της Μαρίνας. Η "Μεγάλη Χίμαιρα" εκδίδεται το 1953 όταν η κόρη του Καραγάτση είναι 17 χρονών.
Σκέφτομαι κατά πόσο ο συγγραφέας γράφει έχοντας στο μυαλό του την κόρη του. Η υπόθεση αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και θα αναγκαστώ να ξαναδιαβάσω τη "μεγάλη χίμαιρα" και το "ευχαριστημένο" για να διερευνήσω κάποια σχέση.

Χριστίνα, μπορείς να βοηθήσεις; Υπάρχουν σημεία στο βιβλίο (το ευχαριστημένο) όπου η Μαρίνα Καραγάτση νιώθει ένα ενδιαφέρον από τον πατέρα της ανάλογο με αυτό που δείχνει για την ηρωίδα του;

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Ανοίγεις δουλειές, θα προσπαθήσω ν΄αντισταθώ στον πειρασμό να σε μιμηθώ. Τι έγινε με την αποστολή στην επαρχία;

Ανώνυμος είπε...

ας εων@ όχι δεν υπάρχει φανερά τουλάχιστον, κάποια σχέση εσωτερική ανάμεσα στη Μαρίνα της "Χίμαιρας" και την Μαρίνα Καραγατση (εκτός από το όνομα, που το επέλεξε συνειδητά, νομίζω κλάου το αναφέρει). Αντίθετα, η συγγραφέας αφήνει να εννοηθεί ότι ο πατέρας της τη θεωρούσε άτομο "αναιμικό", "χωρίς πάθη" "χωρίς θέληση για ζωή", κάτι αντίθετο από την παραδομένη στον έρωτα Μαρίνα της "Χίμαιρας" (αν και κατά βάθος, θα συμφωνήσω με τον Κ.υ.π. Walking, όπως ΄΄ολοι οι γυναικείι χαρακτήρες, δε φαίνεται να χει και πολύ έντονη προσωπικότητα, μάλλον παραδίδεται παθητικά και τυφλά). Ίσως υπάρχει μια υπόγεια αντιθετική σχέση, αλλά είναι και καιρός ου το χω διαβάσει.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το "Ευχαριστημένο" είναι μια ΠΡΟΒΟΛΗ του Καραγάτση στην αν΄τιληψη της κόρης του, δεν μπορούμε να βγάλουμε εύκολα συμπεράσματα για τις προθέσεις του συγγραφέα.

Vasilis Simeonidis είπε...

Ευχαριστώ Χριστίνα.
Βέβαια η φωτογραφία που δημοσιεύουν τα Νέα (ακολούθησα το σύνδεσμο που έχεις στην ανάρτησή σου για το άρθρο του Δημοσθένη Κούρτοβικ "Από το σόι στους ανθρώπους") δείχνει ένα άτομο αντίθετο από ό,τι τη θεωρούσε ο πατέρας της ("αναιμικό", "χωρίς πάθη" "χωρίς θέληση για ζωή"), ένα άτομο όπως η Μαρίνα Ρεΐζη.

Μήπως ο Μ. Καραγάτσης δεν ήθελε να δει αυτό που φωτογραφίζει ο Α. Εμπειρίκος και ακολουθεί προσποιητά αδιάφορος ο Οδ. Ελύτης;

Είναι αντιθετική η σχέση Μαρίνας Καραγάτση και Μαρίνας Ρεΐζη ("Μεγάλη Χίμαιρα"); Ή μήπως στο μυθιστόρημά του ο Μ. Καραγάτσης αποκαλύπτει, φανερώνει αυτό που, ως πατέρας, δε θέλει να αποδεχτεί;

(Συγνώμη για την επιμονή μου σ' αυτή την πτυχή, ίσως πρέπει να διαβάσω το βιβλίο με αυτό το κριτήριο)

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Τελικά με παρέσυρες να διαβάσω,δεν πιστεύω πάντως ότι ο Καραγάτσης εκφράζει έμμεσες αμφιβολίες για την κρίση του, ακόμα κι αν τις είχε δεν θα το έκανε δημόσια.
Ίσως στο βιβλίο του πλάθει την ιδεώδη Μαρίνα, με την έννοια μιας γυναίκας που δεν είναι "άχρωμη".

Ανώνυμος είπε...

ας εων@ αυτό ακριβώς εννοώ λέγοντας "υπόγεια αντιθετική σχέση". Ότι δεν είναι τυχαίο, ίσως, που υπάρχει τέτοια αντιθετική σχέση ανάμεσα στις δυο Μαρίνες.
Κ.Υ.Π. Walking, σε ποιο σημείο ο Κ. εκφράζει αμφιβολίες για το έργο του;

Ανώνυμος είπε...

συγνώμη, για το τελευταίο σχόλιο διορθώνω: σε ποια περίπτωση ο Κ. εκφράζει έμμεσες αμφιβολίες για την κρίση του;

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Χριστίνα
Πουθενά νομίζω. Αναφέρομαι στην περίπτωση να ισχύει μία από τις πιθανότητες που παραθέτει ο as eon, ότι δηλαδή ο Καραγάτσης μέσα στο μυθιστόρημα του αποκαλύπτει, αυτό που δεν δεχόταν ως πατέρας και λέω πως κάτι τέτοιο θα φανέρωνε αμφιβολίες για την κρίση του και θεωρώ δύσκολο να το έκανε δημόσια, έστω κι έμμεσα μέσω του βιβλίου του.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Μεγάλο σουξέ πάντως ο Καραγάτσης, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πέσαμε με τα μούτρα.

Vasilis Simeonidis είπε...

κυπ, να ομολογήσω κάτι από τα δικά μου κίνητρα που με οδηγούν στο ενδιαφέρον για τη σχέση Μαρίνας Κ. και Μ. Καραγάτση (κόρης – πατέρα) και πώς τη βλέπει ο καθένας. Ο πρώτος λόγος είναι η Κωνσταντίνα και ο δεύτερος η Αλεξάνδρα...

Χριστίνα, κατάλαβα τι εννοείς και συμφωνώ.

Να συνεχίσω τη συζήτηση:

Δε νομίζω ότι ο πατέρας στο βιβλίο πλάθει, επιμένω στην υποψία μου: μήπως αποδέχεται και φανερώνει, ως συγγραφέας, αυτό που, ως πατέρας, δε θέλει να αποδεχτεί; Προς επίρρωση παραπέμπω σε δύο φωτογραφίες της Μαρίνας (1. http://users.sch.gr/symfo/asx/o.elytis+m.karagatsi1.jpg και 2. http://users.sch.gr/symfo/asx/o.elytis+m.karagatsi2.jpg), δείχνουν μια νέα κοπέλα που θα μπορούσε να είναι η Μαρίνα Ρεΐζη της «Μεγάλης Χίμαιρας». Αυτό το έβλεπε και ο πατέρας της. Βέβαια οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Α. Εμπειρίκο τον Ιούλιο 1955, η "Μεγάλη Χίμαιρα" εκδόθηκε το 1953.

Επίσης παραπέμπω σε δύο σημαντικά δημοσιεύματα. Στην Ελευθεροτυπία με συνέντευξη της Μαρίνας Καραγάτση, 18/08/2008 (http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=16.08.2008,id=65990408,71398536). Στην Καθημερινή, 04-10-08 η παρουσίαση του βιβλίου από την Ολγας Σελλα (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_04/10/2008_287027). Ίσως μπορούν να φωτίσουν περισσότερο όσα συζητάμε.

Τέλος, να θυμίσω την καλή σχέση του Μ. Καραγάτση με την ψυχανάλυση. Προφανώς ξέρει ότι το οιδιπόδειο αφορά και τον ίδιο.

(Παραπλανητικό ΥστερόΓραφο: μια και οι δύο φωτογραφίες απεικονίζουν τη Μαρίνα με τον Οδυσσέα Ελύτη μήπως θα μπορούσαμε να διαβάσουμε και διαφορετικά τη «Μαρίνα των βράχων» του τελευταίου;)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ, μα ΠΟΛΥ διαφωτιστικές οι παραπομπές σου, ας εων, πολύ ενδιαφέρον το άρθρο της Όλγας Σέλλα επίσης, προσωπικά με υπερκαλύπτει.

Υ.Γ. Τι αγωνίες τραβάτε και σεις οι πατεράδες...

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Να πω την αμαρτία μου, πέρα από το ενδιαφέρον όσων συζητάμε εδώ, έχω ζητήσει πολιτικό άσυλο στα σχόλια σας για να ξεφύγω από το κανονικό άσυλο που υπάρχει από ένα σημείο και μετά στα δικά μου.
Είχε όντως καλή σχέση με την ψυχανάλυση ο Καραγάτσης γι αυτό και στον Γιούγκερμαν παρουσιάζει άσχημα τον αλαζόνα ψυχίατρο Γιώργο Μάζη αν δεν κάνω λάθος στο όνομα.

κοπρόγατα είπε...

διαβάζοντας προσεκτικα το κειμενο σου Χριστίνα, καθως και τα σχόλια.. θα συμφωνησω με τα περισσοτερα και κυριως βλεποντας τις φωτογραφιες που μας εδειξε ο as eon, όντως θα μπορουσε η Μαρινα της φωτογραφιας να ειναι η Μαρινα της Μεγαλης Χιμαιρας. Παρεμβαινω γιατι ο Καραγατσης ειναι απο τους συγγαρφεις που εκτιμώ, η Μεγαλη Χιμαιρα ειναι απο τα αγαπημενα μου βιβλία και τρεχω να παρω ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟ!

Vasilis Simeonidis είπε...

Χριστίνα, νομίζω εύστοχα η Σελλά στέκεται μόνο στο βιβλίο και στη λογοτεχνική του αξία. Και συμφωνεί ότι «η μαγεία του μυθιστορήματος βρίσκεται στο ότι δεν διακρίνουμε τα facta από τα ficta, τα γεγονότα από το επινόημα».
Στο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας όμως η Μ.Κ είναι πιο εκμυστηρευτική σχετικά με τις προθέσεις της και τα γεγονότα. Η δική σου παρουσίαση αποτελεί μια συνδυαστική προσπάθεια.

κυπ, ομολογώ ότι η επικαιρότητα με ενδιαφέρει αφού παρέλθει και αφού ξεχαστεί, δυστυχώς, από τους τηλεπαθείς. Παρακολουθώ το μπλογκ σου.

Κοπρόγατα, παρακαλώ τα συμπεράσματα και τη γνώμη σου μετά την ανάγνωση του "ευχαριστημένου" να τα μάθουμε και μεις.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Εντυπωσιακό, εγώ πιστεύω ότι αυτή την περίοδο το blog μου είναι χρήσιμο μόνο σε ψυχιάτρους.
Χμ τώρα που το σκέφτομαι, πολύ ψυχαναλυτικός ήσουν στα περί Καραγάτση.

Vasilis Simeonidis είπε...

κυπ, θα σταθώ σε κάποια σημεία / φράσεις της παρουσίασης που έκανε η Χριστίνα. "Τρεις εσωτερικοί μονόλογοι...", "δίνεται ανάγλυφα και παραστατικά ο ψυχισμός που υποθέτουμε ότι είχε ο συγγραφέας", "με ποιον τρόπο πίστευε η Μαρίνα ότι την έβλεπε ο πατέρας της", "να νιώθει αυτού του είδους την απόρριψη η κόρη από μέρους του Πατέρα", κλπ.

Είναι ενδεικτικά νομίζω για την αξία και τη σημασία του βιβλίου ώστε να το διαβάσουμε χωρίς τις εμμονές που χαρακτηρίζουν την ψυχιατρική ορολογία. (Το ίδιο ισχύει και για τα σχόλια...)

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Εντάξει κέρδισες, ήδη είχα διαβάσει αποσπάσματα δεξιά κι αριστερά, μιά και τα κατέβασα θα τα διαβάσω συνολικά και θα τοποθετηθώ.
Τι εννοείς εμμονές, εμμονές, εμμονές, εμμονές, έχεις κάποιον υπ΄ όψιν σου.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου ψυχαναλυτικούς όρους όταν διάβαζα το βιβλίο, κι όταν έγραφα την παρουσίαση. Προέκυψαν ... υποσυνείδητα (χαχα) γιατί, προσπαθώντας να μην εστιάσω στην προσωπικότητα του Καραγάτση αλλά της Μαρίνας Κ. που ως συγγραφέας φιλτράρει μέσα από τη δική της σκοπιά τον πατέρα, δεν μπόρεσα παρά να δω την κόρη που ο πατέρας της την αποδοκιμάζει αν όχι απορρίπτει. (μην ξεχνάμε ότι κάποιοι είναι πατεράδες κοριτσιών και κάποιες κόρες πατεράδων)
Φυσικά και οι ορολογίες είναι περιττές.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Πάρα πολύ καλό Χριστίνα, εντελώς συνειδητά το λέω.

Vasilis Simeonidis είπε...

κυπ, έχω υπόψη μου το "Βαν Γκλογκ, ο αυτόχειρας της κοινωνίας" του Αντωνέν Αρτώ, http://anagnosi.blogspot.com/2007/06/286.html. Μικρό και καλό βιβλίο. Εσύ απλώς εχεις την εμμονή του σηκωμένου γιακά. Είμαι σίγουρος ότι μικρός έπαιζες κλέφτες και αστυνόμοι και ήσουν πάντα από τους δεύτερους.

Χριστίνα, φυσικά και οι ορολογίες / ωραιολογίες είναι περιττές. Αφορούν τις εμμονές των επιστημόνων. Η περιγραφή των καταστάσεων είναι ουσιαστικότερη. (Ούτε ο αναλυτής της ανθρώπινης ψυχής Φιοντόρ Ντοστογιέφκι χρησιμοποιούσε ορολογία. Η αναφορά στο Φιοντόρ έγινε γιατί ο Μίτια Καραγάτσης υπήρξε θαυμαστής του και γιατί ο Σίγμουντ Φρόιντ υπήρξε μελετητής του).

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Δεν μ΄άρεσε το παιχνίδι αυτό, όμως όταν ονειρεύομουν στην εφηβεία την επανάσταση, μάντεψε πιό πόστο κρατούσα για τον εαυτό μου, μετά την επικράτηση της.

Vasilis Simeonidis είπε...

του Ζορό;

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

aw eon
Αυτά είναι για τον Ψωμιάδη.
Κάτι σε αντιεξουσιαστική (!!!) KGB!

Vasilis Simeonidis είπε...

κυπ, νομίζω ότι η συζήτηση οδηγείται στο σχολιασμό του Γιούγκερμαν που υπήρξε ίλαρχος του ρωσικού στρατού πριν έρθει στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '20, μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Μάλλον δε γίνεται να σχολιάσουμε εδώ όλο τον Καραγάτση δια του Ευχαριστημένου.