Χατζηγιαννίδη Βαγγέλη, Ο φιλοξενούμενος

Μια καλογραμμένη ιστορία μυστηρίου, όπου το πρόσωπο που αφηγείται (σε σελίδες από κάποιο ημερολόγιο που αποφασίζει να κρατήσει) γνωρίζεται με μια περίεργη, «μυστική» ομάδα πέντε ατόμων, οι οποίοι έχουν την ιδιαιτερότητα να μελετούν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, το «μεγάλο βιβλίο ‘Άνθρωπος’». Συναντιούνται λοιπόν κατά διαστήματα σ’ ένα ξενοδοχείο, ονόματι «Αννιώ» και «πειραματίζονται» πάνω σε άτομα που τους τραβούν το ενδιαφέρον. Ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστής τούς προσείλκυσε γιατί είχε δώσει έξυπνες και γρήγορες απαντήσεις σ’ ένα τηλεπαιχνίδι σχετικά με το έμβλημα ενός σωματείου του 18ου αιώνα! Προσκαλούν τον ήρωά μας να συμμετάσχει οικιοθελώς (έναντι αμοιβής) στο «πείραμα» και τον συναντούν όλοι μαζί ή κατά μόνας καθημερινά.
Ενώ η παρέα είναι εξαιρετικά ιδιόρρυθμη, ως σύνολο αλλά κι ένας- ένας χωριστά, ο πρωταγωνιστής είναι ένας …κοινός θνητός (!), ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ο οποίος καταγράφει με λεπτομέρειες τις εντυπώσεις του, αλλά και τα συναισθήματά του. Έτσι, ταυτιζόμαστε μαζί του, κι όσο παρατραβηγμένες κι αν φαίνονται οι πράξεις των υπολοίπων, η οπτική γωνία του έκπληκτου αφηγητή μάς καλύπτει. Γρήγορα αποκαλύπτει ότι κρύβεται ένα μεγάλο μυστήριο, και η έμφυτη περιέργειά του (άλλωστε γι’ αυτό δεν τον επέλεξαν;) τον κάνει να βρεθεί ενώπιον ενός ….πτώματος ή μάλλον …τάφου.(!)
Η μυστική αυτή «αδελφότητα» κρατά στα χέρια της ένα αρχαίο κειμήλιο, ένα βιβλίο όπου φανερώνεται η μυστική ύπαρξη της θεάς «Αινώς», μια θεότητα που προστατεύει τα μυστικά, και ρίχνει την κατάρα της πάνω σ’ αυτούς που την προδίδουν! Αφού δεσμεύσαν τον ήρωα να με το να τους εκμυστηρευτεί το δικό του μυστικό, του αποκάλυψαν την ύπαρξη αυτής της θεότητας.
Ο ορθολογιστής όμως εντέλει Χ.Ψ. (δε θυμάμαι τ’ όνομά του), δεν αντέχει το ηθικό βάρος της απόκρυψης ενός φόνου, κι όταν επιτέλους αποφασίζει να φύγει, καταδίδει το έγκλημα στην αστυνομία. Οι εσωτερικές συγκρούσεις περιγράφονται πολύ αναλυτικά και έξυπνα, με μια ελαφρά δόση χιούμορ.
Είναι γενικά ένα έξυπνο βιβλίο, με λογοτεχνικότητα αλλά και βάθος, ευρηματικότητα και στην πλοκή αλλά και στη δομή του. Ο εγκέφαλος της ομάδας, γνήσιος ιδεολόγος, στέλνει μετά την αποφυλάκισή του ένα γράμμα στον ήρωά μας, όπου φαίνεται ότι η πίστη στη «μυστική θεά» δικαιώθηκε, εφόσον τον τιμώρησε σκληρά για την ύβρη που διέπραξε να φανερώσει τη μυστική της ύπαρξη!!! Επομένως, και ο ορθολογιστής, αλλά και ο μυστικιστής φτάσαν τελικά την αλήθεια τους!
Δείγματα γραφής:
σελ. 82: … όσο κι αν ισχυριζόμαστε ότι θυμόμαστε με απόλυτη σαφήνεια μια εικόνα από τα περασμένα, πάντοτε υπάρχουν σημεία που μας διαφεύγουν. Λέμε, για παράδειγμα «Θυμάμαι τόσο ζωντανά τη μέρα που επισκεφτήκαμε τη θεία στο εξοχικό της και τη βρήκαμε να καθαρίζει χόρτα στην κουζίνα, σα να τη βλέπω μπροστά μου!» Κι όμως, αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας, «Ωραία λοιπόν, και τι φορούσε εκείνη τη μέρα η θεία, τι χρώμα είχε η ποδιά της, πως ήταν οι παντούφλες της», θ’ ανακαλύψουμε πως είναι αδύνατο να θυμηθούμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες που μόνο σε μια φωτογραφία θα μπορούσαν να’ χουν αποτυπωθεί, όχι στη μνήμη μας. Κι όμως όταν φέρνουμε στο νου μας τη θεία, τη φέρνουμε ντυμένη (και όχι γυμνή!), αλλά με τι ρούχα έχουμε επιλέξει να τη ντύσουμε στη φαντασία μας, αφού είναι αδύνατον να θυμόμαστε τα πραγματικά;
Χριστίνα Παπαγγελή