Σάββατο, Απριλίου 12, 2008

317 λέξεις για τον Διάλογο του D. Solomos

Πρωτοδιάβασα τον Διάλογο γύρω στο 1990. Ήταν τότε που η συζήτηση για τη γλώσσα προσδιορίζονταν από δύο ζητήματα. Αυτό που είχε ανακύψει από την «ευδοκίμηση» και την «αρωγή», λέξεις που έγιναν θέμα από το θέμα των πανελλαδικών του 1985 και από την εισαγωγή της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στο γυμνάσιο το 1992. Έκτοτε επιτάθηκε η οξεία ευδοκοίμηση επί της περισπωμένης συνοδευμένη από ψιλούς και δασείς ήχους του μακαρίου ύπνου των σοφολογιοτάτων. Έκτοτε, επίσης, πολλές φορές ξεφύλλισα τις εννέα (9) σελίδες του.
Πρόσφατα βρέθηκα σε συζήτηση σχετική με τη γλώσσα και πιο συγκεκριμένα σχετικά με τη γραφή της με λατινικούς χαρακτήρες, γκρίκλις, όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται στις μέρες μας. Ξαναθυμήθηκα το «Διάλογο», γραμμένο στα τέλη του 1824. Οι σκέψεις που διατυπώνονται εκεί συνεχίζουν να έχουν παρήγορο νόημα όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε την μεταμφιεσμένη επανεμφάνιση του γλωσσαμυντορισμού. Το γλωσσικό ζήτημα επανέρχεται με νέες μορφές. Περιπτωσιολογικά: η γλώσσα που μιλά ο πολύς κόσμος τίθεται σε αμφισβήτηση ως προς την αξία της, οι κατακρίσεις για λεξιπενία (λες και αποδεικνύει λεξιλογικό πλούτο να ονομάζει κανείς τη φτώχεια πενία) είναι πάγιες, η γλώσσα των νέων είναι..., τα γκρίκλις συνιστούν κίνδυνο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε κλπ.
Η κινδυνολογία για την αλλοίωση της γλώσσας ΜΑΣ ή για τον αφανισμό της και τα φοβικά συναισθήματα ιδεολογικοποιούνται σε μια συντηρητική και αντιφατική οπτική που δεν αντέχει σε λογικό και τεκμηριωμένο έλεγχο.
Επανέρχομαι στον «Διάλογο». Εκεί περιέχονται ουσιώδη επιχειρήματα υπεράσπισης της ομιλούμενης γλώσσας, προφανώς της ομιλούμενης κάθε εποχής και όχι αυτής των «εγγράμματων», ακόμη κι αν –επηρεαζόμενοι από την καθαρολογική αντίληψη- την ονομάζουν δημοτική. (Αλήθεια, πώς καθιερώθηκαν οι καθαρολογικοί όροι δημοτική γλώσσα, δημοτικό τραγούδι που χρησιμοποιούν ως πρώτο όρο τη λέξη δήμος αντί του λαού;) Στο τέλος του κειμένου ο ανορθόγραφος Σολωμός θίγει και το ζήτημα της γραφής καταδείχνοντας ότι η γλώσσα και η γραφή της όχι μόνο είναι δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά και ότι η εμμονή στην ιστορική ορθογραφία μας περισπά, μας κάνει περισπώμενους!


και άλλες 341 λέξεις από το κείμενο
1. μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα; Εκείνη άρχισε να πατή τα κεφάλια τα τούρκικα, τούτη θέλει πατήση ογλήγορα τα σοφολογιωτατίστικα, και έπειτα αγκαλιασμένες και οι δυο θέλει προχωρήσουν εις το δρόμο της δόξας, χωρίς ποτέ να γυρίσουν οπίσω, αν κανένας Σοφολογιωτατος κρώζη ή κανένας Τούρκος βαβίζη· γιατί για με είναι όμοιοι και οι δύο.
2. τες λέξες ο συγγραφέας δεν τες διδάσκει, μάλιστα τες μαθαίνει από του λαού το στόμα· αυτό το ξέρουν και τα παιδιά.
3. -και επειδή παρατηρώ πως εσείς όλοι ελπίζετε να φωτίστε το γένος με το αλφαβητάρι στο χέρι, σ' ερωτώ ποίο αλφαβητάρι είναι ευγενικώτερο το δικό μας, ή το ιταλικό;
-Όσο για τούτο... τα γράμματα κάθε αλφαβηταρίου έχουν την ίδιαν ευγένεια.
-Ήγουν δεν έχουν καμμίαν αφ' εαυτού τους.
4. Κάθε γλώσσα πρέπει εξ ανάγκης να έχη λέξες από άλλες γλώσσες· και η ευγένεια των γλωσσών είναι ωσάν την ευγένεια των ανθρώπων· ευγενής εσύ, ευγενής ο πατέρας σου, ο πάππος σου ευγενής, αλλά πηγαίνοντας εμπρός βρίσκεις βέβαια τον άνθρωπον, οπού έπαιζε τη φλογέρα βόσκοντας πρόβατα.
5. Για τούτο η φύση των πραγμάτων ηθέλησε να γεννιούνται τα λόγια από το στόμα όχι δύο και τριών ανθρώπων, αλλά από του λαού το στόμα·
6. τη σημασία των λέξεων ο λαός την διδάσκει του συγγραφέα.
7. υποτάξου πρώτα στη γλώσσα του λαού, και, αν είσαι αρκετός, κυρίεψε την.
8. -Και η φτώχεια της γλώσσας δεν σου φέρνει σύγχυσι καμμία;
-Πρώτον μεν, δεν άκουσα ποτέ πως η φτώχεια μιας γλώσσας είναι αρκετό δικαιολόγημα, για να την αλλάξουν οι σπουδαίοι· δεύτερον δε, ποίος αποφάσισε πως είναι φτωχή;
9. Εσύ ομιλείς για ελευθερία; Εσύ, οπού έχεις αλυσωμένον τον νουν σου από όσες περισπωμένες εγράφθηκαν από την εφεύρεση της ορθογραφίας έως τώρα, εσύ ομιλείς για ελευθερία;
10. -Καλά, καλά, αλλά 'λίγοι γνωρίζουν την παλαιάν ορθογραφία.
-Χαίρετε, λοιπών, θείοι τόνοι, οξείες, βαρείες, περισπωμένες! χαίρετε ψιλές, δασείες, στιγμές, μεσοστιγμές, ερωτηματικές, χαίρετε! Ο κόσμος τρέμει τη δύναμή σας, και ουδέ ποιητής, ουδέ λογογράφος ημπορεί να γράψη λέξη, χωρίς πρώτα να σας υποταχθή. Εσείς εμπνεύσετε, πριν γεννηθήτε, τον Όμηρο, όταν ετραγουδούσε την Ιλιάδα...

(πριν βιαστούμε να πούμε ότι όλα αυτά είναι γνωστά, ας διαβάσουμε προσεκτικότερα τα αποσπάσματα 3, 9 και 10, σχετικά με τη γραφή της γλώσσας).

5 σχόλια:

Πάπισσα Ιωάννα είπε...

Ο Διάλογος είναι όντως θαυμαστό κείμενο, αλλά όχι αλάνθαστο... Φυσικά, οι νέες μορφές της ελληνικής δεν συνιστούν αλλοίωσή της, αλλά πολυμορφία. Η σύνδεση όμως μεταξύ γραφής και γλώσσας είναι αδιάρηκτη και γι' αυτό δεν μπορούμε να συζητάμε σοβαρά την αντικατάσταση του ελληνικού με το λατινικό αλφάβητο. Για ποιο σκοπό άλλωστε;
Πατριάρχης Φώτιος

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τις δύο πρώτες περιόδους του σχολίου σου. Διαφωνώ με την τρίτη. Συζητώ την τελευταία.
Εξηγούμαι ως προς τη διαφωνία: Η σύνδεση γραφής και γλώσσας είναι αυθαίρετη.
Αποδεικνύω α) λογικά: Υπάρχουν ομιλητές της γλώσσας που δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν. Υπάρχουν πλήθος τρόποι γραφής, ένας ορθός και πολλοί ανορθόγραφοι. Αν είχαμε αδιάρρηκτη σύνδεση γραφής και γλώσσας θα είχαμε δυνατό μόνο ένα τρόπο γραφής ή δε θα αντιλαμβανόμασταν τους ανορθόγραφους.
β) ιστορικοσυγκριτικά: έχουμε συστήματα γραφής της ελληνικής από το 1500 π.Χ., τη γραμμική Β΄, την φοινικική γραφή, την κεφαλαιογράμματη γραφή, τη μικρογράμματη γραφή και τη λατινική, που, υπόψη, είναι εξέλιξη της ελληνικής.
γ) τεκμηριώνοντας: ο Βηλαράς είχε εφαρμόσει και προτείνει φωνητική γραφή με το βιβλίο του «η ρομεηκη γλόσα», ο Μακρυγιάννης έγραψε τα απομνημονεύματά του φωνητικά, πολλοί δημοτικιστές των αρχών του 20ου αι. ήταν υπέρ των απλοποιήσεων της γραφής ή υπέρ της χρήσης του λατινικού αλφαβήτου (όπως ο Δημήτρης Γληνός), ο Άρης Αλεξάνδρου εξέδωσε με φωνητική λατινογράμματη γραφή το παιδικό παραμύθι «τα ξυλοπόδαρα», κλπ
δ) παραπέμποντας ενδεικτικά: Γ. Μπαμπινιώτης, Θεωρητική Γλωσσολογία, Αθήνα 1980, σελ. 88-96 και 119-123. Γ. Μπαμπινιώτης, συνοπτική ιστορία της ελληνικής γλώσσας, Αθήνα 1986, σελ. 76-86. Μ. Φιλήντας, Δ. Γληνός κ.α. φωνητική γραφή, Κάλβος, Αθήνα 1980. (Το τελευταίο βιβλίο είναι μία «ευχάριστη» έκπληξη)
Επειδή μελετώ ενδελεχώς τα ζητήματα σχετικά με τη γλώσσα, θα μπορούσες να με παραπέμψεις κάπου που να εξηγείται ή να τεκμηριώνεται «η αδιάρρηκτη σύνδεση μεταξύ γραφής και γλώσσας»;
Σχετικά με το σκοπό αντικατάστασης ή όχι του ελληνικού με το λατινικό αλφάβητο: Δεν υποστήριξα κάτι τέτοιο (διατυπώνω την άποψή μου στο http://simeonidis.blogspot.com/2008/04/kai-ellinika.html). Εξυπηρετεί όμως ήδη κάποιες ανάγκες στο Διαδίκτυο. Θα μπορούσε όμως να εξυπηρετήσει και άλλες, ας πούμε θα βοηθούσε το ένα εκατομμύριο και πλέον μετανάστες στη χώρα μας να γράψουν και να διαβάσουν. Ίσως λοιπόν κατά περίπτωση θα μπορούσαμε να έχουμε παράλληλη χρήση και του λατινικού αλφάβητου (που είναι εξέλιξη του ελληνικού). Ζητούμενο είναι η συνέπεια ως προς τον τρόπο γραφής που επιλέγεται.

dimitris είπε...

Ακόμη θυμάμαι την έκλπηξη που ένοιωσα όταν πρωτοδιάβασα τον Διάλογο. Ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής και δόμησής του, η καυστική ειρωνία, όλες αυτές οι αναφορές όχι μόνο σε αρχαίους έλληνες αλλά και σε ευρωπαίους διανοούμενους, συγγραφείς, εγκυκλοπαιδιστές, σύγχρονες θεωρίες και απόψεις...δείχνουν μια εναγώνια αναζήτηση αλλά και ζύμωση/αφομοίωση και γονιμη επεξεργασία της πνευματικής παραγωγής της εποχής. 1824 κι ενώ ο αγώνας για ελευθερία κι επιβίωση συνεχίζεται, η μάχη για την γλώσσα δεν είναι απλά ένα ακόμη θεωρητικό ζήτημα.

dimitris είπε...

glossa scribd

Vasilis Simeonidis είπε...

Γεια σου giovdim.

Συμφωνώ με όσα γράφεις στο σχόλιό σου. Νομίζω ότι η μάχη για τη γλώσσα γίνεται διαρκώς μάχη για την κυριαρχία ή την απελευθέρωση.

Ευχαριστώ για το λινκ (πολύ ενδιαφέροντα κείμενα).