Δεν το ξεκίνησα τόσο από ενδιαφέρον, ούτε λόγω της ομώνυμης σειράς στην τηλεόραση, όσο επειδή το επιλέξαμε στην εξεταστέα ύλη της Β΄Λυκείου! Για την ακρίβεια, πίστεψα ότι θα με κουράσει, γιατί κι ο «Κίτρινος φάκελλος» που ξαναδιάβασα τελευταία με είχε κουράσει. Με είχε κουράσει ο προβλέψιμος «νατουραλισμός», που όσο κι αν είναι ένα είδος κοινωνικής κριτικής, ισοπεδώνει τα πάντα.
Όμως, εδώ τα πράγματα τα βρήκα …διαφορετικά. Κατ’ αρχάς, … κλασική λογοτεχνία! Ύφος μεστό, περιεκτικό, γλαφυρό! Οι άνθρωποι και τα γεγονότα δεν περιγράφονται απλώς, ζωγραφίζονται. Είναι ολοζώντανα μπροστά σου, και όχι μονοδιάστατα. Και οι τόποι, και η εποχή. Κι όλ’ αυτά δεν είναι στατικά, όπως συνηθίζεται στη γενιά του ‘ 30, υπάρχει εξέλιξη, ωρίμανση. Και σαφώς η επιλογή του πρωταγωνιστή, δηλ. του ασύμβατου και ασύδοτου Γιούγκερμαν ήταν οπωσδήποτε για την εποχή μια επανάσταση («…εκείνη η εφεύρεση των ηθικολόγων που λέγεται συνείδηση, δεν φώλιασε ποτέ στο κακότροπο κεφάλι του»).
Η ζωή του Γιούγκερμαν, λοιπόν το θέμα, σα να λέμε «Ο βίος και η πολιτεία του Βάσια Κάρλοβιτς», Φινλανδού στην καταγωγή, που υπηρέτησε στο ρωσικό στρατό ως ίλαρχος (μάλιστα γνώρισε και τον άλλο ήρωα του Καραγάτση, τον συνταγματάρχη Λιάπκιν) κατά την εκστρατεία στην Ουκρανία, και μετά τη Ρωσική επανάσταση αποφάσισε να έρθει ως πρόσφυγας και να ζήσει στην Ελλάδα. Έχοντας ρίξει μαύρη πέτρα στην πατρίδα του και στην οικογένειά του που του άφησε ανοιχτές πληγές. Έχοντας στην πλάτη του φόνο,κλοπή, μια γυναίκα που τη …μοιραζόταν μ’ έναν ανθυπολοχαγό (και με τον οποίο νέμονταν και την πατρότητα δυο παιδιών!!), δαιμόνιος και αδίστακτος, μπαίνει βαθιά στον υπόκοσμο (ναρκωτικά, πορνεία, απατεωνιές), γλεντώντας και πίνοντας μέχρι ορίων. Με την εξυπνάδα του ωστόσο, σιγά σιγά κοινωνικοποιείται, ανέρχεται κοινωνικά, γίνεται «πολιτισμένος», Ευρωπαίος, αποκτά σημαντική διοικητική θέση στην Τράπεζα και μαζί με την κοινωνική άνοδο, πλούτο και γόητρο.
Μέσα απ’ αυτό το πέρασμα από τα κοινωνικά στρώματα ζωγραφίζεται η ελληνική κοινωνία, βασικά η αστική ζωή από τη δεκαετία του 20 και μετά. Βλέπουμε την επιρροή που ασκεί στην αμοραλιστική και τυχοδιωκτική του φύση η ποιητική ιδιοσυγκρασία του φίλου και συναδέλφου του Καραμάνου, με τον οποίο πλέκεται ένα μικρό δράμα. Το κύριο βάρος, όμως, κατά τη γνώμη μου πέφτει στα αντίστοιχα δράματα με τις γυναίκες που σημάδεψαν τη ζωή του, και με τις οποίες, αυτός, ο αχόρταγος επιβήτορας, είχε εντέλει σύντομες και ανολοκλήρωτες σχέσεις.
Η μητέρα του, η σαγηνευτική και ποθητή Ντίνα, η αγνή Βούλα αλλά και άλλες δευτερεύουσες γυναικείες μορφές - διαφορετικές εκφάνσεις του πολυπρόσωπου «θήλεος»-, στοιχειώνουν τον ήρωα και τον οδηγούν στην ωρίμανση. Ο Καραγάτσης, μεταφέροντας μυθιστορηματικά τις φροϋδικές αντιλήψεις της εποχής, περιγράφει γλαφυρά τους πόθους, τις φαντασιώσεις, τις διαψεύσεις κάθε μορφής έρωτα συνθέτοντας με αξιοθαύμαστο τρόπο την πολύπλοκη, την πολυδιάστατη και ενίοτε αντιφατική ψυχολογία των ηρώων, κρατώντας μια κλασική ισορροπία ανάμεσα σε μορφή και περιεχόμενο. Χωρίς κενά, αλλά και χωρίς περιττές αναλύσεις.
Παρόλο τον πραγματισμό και ορθολογισμό του συγγραφέα ωστόσο, «διαρρέουν» και μεταφυσικές τάσεις όπως στο τηλεπαθητικό όραμα της Βούλας, αλλά κυρίως στην καταληκτική σκηνή θανάτου του Γιούγκερμαν.
Τώρα πια, είναι αργά. Τώρα μετράει στα δάχτυλα της (της Ντίνας), τα χαμένα χρόνια της επιθυμίας, κι όχι τις κερδισμένες μέρες της ηδονής. Να γερνάς με τη θύμηση των όσων χάρηκες… Φτηνές ικανοποιήσεις· ανούσιο τέλος γλυκανάλατης ζωής.
Πρόκειται για μια κορύφωση, όπου κατά τη γνώμη μου ξεδιπλώνεται όλη η τέχνη του Καραγάτση. Είναι η σκηνή κατά την οποία ο Γιούγκερμαν, γερασμένος και σοφός πια, επιστρέφει (σαν τον «λύκο» στον οποίο γίνεται εκτεταμένη αναφορά) στα πάτρια εδάφη για να πεθάνει, και σ’ ένα όραμα/παραλήρημα επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις του με νεκρούς και ζωντανούς. Είναι ένα είδος «Νέκυιας», μια έσχατη συνάντηση με το «θήλυ», ένας διάλογος με τον εαυτό, με τον θάνατο.
Έτσι, όλες οι «πληγές», οι ανοιχτές υποθέσεις αντιμετωπίζονται συνολικά απ’ τον ώριμο πια Γιούγκερμαν σ’ έναν απολογισμό ζωής, μέσα από πικρή, θυμοσοφική αλλά και ρεαλιστική οπτική.
Χριστίνα Παπαγγελή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
04Απρ09
33 σχόλια:
Εξαιρετική η γραφή του Καραγάτση και το 10 ένα ακόμη πολύ καλό βιβλίο του που δε χορταίνεις να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο Καραγάτσης επανήλθε μετά από τόσο καιρό στη λίστα με τους ευπώλητους συγγραφείς χάρις στα ομώνυμα σίριαλ. Σαν το αναγνωστικό κοινό να περιμένει απλά κάποια ενθάρρυνση για να βυθιστεί σε σελίδες βιβλίων που ποτέ δεν πεθαίνουν. Και μιας και φέτος είναι το έτος Καραγάτση αναμένουμε o εξαιρετικός αυτός συγγραφέας να διαβαστεί από μικρούς και να ξαναδιαβαστεί από μεγαλύτερους με ακόμη περισσότερη όρεξη!
Χωρίς να είμαι οπαδός του διδακτισμού στην τέχνη, διερωτώμαι αν το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κατάλληλο για παιδιά της Β΄ Λυκείου.
Το Γιούγκερμαν δεν τον έχω διαβάσει, κρίνοντας όμως από τη μεγάλη χίμαιρα, η ψυχανάλυση που ασκεί ο Καραγάτσης στους ήρωές του, βοηθάει να μπεις καλύτερα στο κλίμα του νατουραλισμού.
Αναγνώστρια, γιατί να μην είναι κατάλληλο;
Χριστίνα, γιατί ήταν επανάσταση η επιλογή του ήρωα; Ο πρώτος νατουραλιστής ήταν ο Καραγάτσης στην Ελλάδα;
Καλύτερα να μην "κωδικοποιούμε" και εντάσσουμε το συγγραφέα σε μία τεχνοτροπία. Αντίθετα ο συγγραφέας είναι "ευρύτερος" από τις τεχνοτροπίες και τα λογοτεχνικά ρεύματα. Τα εκφράζει, τα αξιοποιεί, τα διαμορφώνει και όταν είναι πραγματικά μεγάλος τα ξεπερνά.
Η καταλληλότητα ενός βιβλίου νομίζω είναι μεγάλο ζήτημα. Όμως ένας νέος 16 χρονών σίγουρα μπορεί να διαβάσει οτιδήποτε. Βρίσκεται μέσα στον κόσμο πολύ περισσότερο απ' ότι οι ενήλικες. Είναι υποκριτικό για το σχολείο να μην τολμά.
Και κάτι τελευταίο: Αν και πέρασαν χρόνια από τότε που διάβασα το "Γιούγκερμαν" έχω την εντύπωση ότι τα αποσπάσματα του σχολικού βιβλίου εξωραΐζουν το βιβλίο
anagnostria> όπως γράφει κι ο ας εων, ένα παιδί 16 χρονών είναι συνήθως ώριμο να διαβάσει οτιδήποτε. Το μόνο ακατάλληλο είναι το «μη ποιοτικό», αλλά αυτό είναι ακατάλληλο για όλους! Η αλήθεια είναι ότι κάποτε βρέθηκα σε αμηχανία όταν –πολύ ώριμη- μαθήτρια με επέπληξε γιατί της είχα προτείνει τον «Οργισμένο Βαλκάνιο» του Νικολαϊδη! Είχε όντως πολύ σκληρές- χυδαία σκληρές- σκηνές! Δεν υπάρχει όμως καν τέτοιο ζήτημα στον Γιούγκερμαν.
regina> ήδη οι ενδοιασμοί της anagnostria σου δωσαν μια ιδέα τού γιατί ήταν – κατά τη γνώμη μου- επανάσταση το θέμα του Γούγκερμαν όταν πρωτοκυκλοφόρησε! Πέρα όμως από την τολμηρή σεξουαλική ηθική, ψυχογραφεί και καταξιώνει έναν ήρωα που είναι «κάθαρμα»! (φόνος, κλοπή, εγκατάλειψη συζύγου, κλπ.) Στον «Κίτρινο φάκελλο», όμως, οι ήρωες είναι καταδικασμένοι από την αρχή να είναι έρμαια των παθών τους, των αδυναμιών , του κυνηγητού της δόξας, του χρήματος και της σεξουαλικής ικανοποίησης. Ήταν τόσο προβλέψιμο που ήταν βαρετό. Δεν ισχύει ευτυχώς το ίδιο και για τον Γιούγκερμαν. Ο Καραγάτσης εδώ προχωρά σε πιο υπαρξιακό επίπεδο, σα να νικά η ελεύθερη βούληση αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα.
ας εων> συμφωνώ απόλυτα όσο αφορά την κατηγοριοποίηση των συγγραφέων και των λογοτεχνικών ρευμάτων. Άλλωστε, τα περισσότερα ρεύματα απλώς "περιγράφουν" θεωρητικά αυτό που τα όρια που υπερέβησαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Και ναι, τ’ αποσπάσματα δεν είναι καθόλου χαρακτηριστικά, αν εννοείς αυτό.
Είμαι κάπως επιφυλακτική, ακριβώς γιατί νομίζω ότι δεν είναι όλοι οι δεκαξάχρονοι αρκετά ώριμοι ώστε να μην επηρεαστούν από έναν ήρωα-κάθαρμα, όπως πολύ σωστά γράφει η Regina.
Τη λέξη "κάθαρμα" τη χρησιμοποίησα εγώ στην απάντησή μου προς τη regina, στην ερώτηση γιατί ήταν "επανάσταση" η επιλογή του Γιούγκερμαν. Ο Καραγάτσης, επηρασμένος σαφώς από τη μόδα της ψυχανάλυσης εδώ δε δίνει ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΑ τον ήρωα, αλλά ψάχνει βαθιά τις ανθρώπινες πλευρές, το παρελθόν, τις ενοχές και τα όνειρα του . 'Ετσι, ένα παιδί που θα διαβάσει ΟΛΟ το βιβλίο, έχει ευκαιρία να προβληματστεί και να δει τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής.
Ετσι κι αλλιώς, όμως, τ' αποσπάσματα του βιβλίου είναι σχετικά ανώδυνα.
Υ.Σ. Δεν έχω δει ποτέ το σήριαλ, δεν ξέρω αν οι επιφυλάξεις οφείλονται στη μεταφορά του έργου στην τηλεόραση.
Ούτε κι εγώ έχω δει το σήριαλ. Άλλωστε, γενικά ελάχιστη τηλεόραση βλέπω. Οι επιφυλάξεις οφείλονται στην ανάμνηση του βιβλίου, που ομολογώ διάβασα πριν από πολλά χρόνια. Όμως το θέμα του αν πρέπει να υπάρχουν κατάλληλα και ακατάλληλα βιβλία για κάποιες ηλικίες, είναι ευρύτερο, δεν αφορά μόνο τον "Γιούγκερμαν" και ασφαλώς σηκώνει πολλή συζήτηση.
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ . ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ Η ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ. ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
@Χριστίνα, δεν νομίζω ότι ο Μ. Καραγάτσης αξιοποιεί/αφομοιώνει την ψυχανάλυση επειδή είναι μόδα. Δεν ξέρω καν αν γνωρίζει τις φροϋδικές θεωρίες. Βέβαια ο Εμπειρίκος είναι ήδη ο πρώτος ψυχαναλυτής στην Ελλάδα. Είμαι περίεργος για τη σχέση του Καραγάτση με τον Εμπειρίκο. (Έχεις κανείς κάτι υπόψη του;) Νομίζω ότι ο Καραγάτσης περισσότερο επηρεάστηκε από τον τρόπο που ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει την ανθρώπινη ψυχή.
@ας εών, ξέρω μονάχα ότι δήλωνε ανυπόκριτος θαυμαστής του Φρόιντ, όσο αφορά την ψυχανάλυση.
¨Ολη η εποχή είναι ποτισμένη από τις θεωρίες που στηρίξαν την ψυχανάλυση- ήταν μια επανάσταση στο πνεύμα και στη θεωρηση του κόσμου. Πιστεύω ότι ο νατουραλισμός, ως ακραιφνής τάση, είχε άμεση σχέση, γι αυτό και κάποιες φορές εμφανίζεται πολύ σχηματοποιημένος
Επανέρχομαι επιμένοντας με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ξεροκέφαλος. Έχει διερευνηθεί από κανέναν η λογοτεχνική σχέση Καραγάτση και Ντοστογιέφσκι;
Υ.Γ. Δεν εννοώ ότι ο Καραγάτσης έφτασε το μέγεθος του Ντοστογιέφκι.
ειναι πραγματι εκπληκτικο,ακομα κ αυτο το μικρο αποσπασμα που εχω διαβασει εγω προσωπικα..παρουσιαζει εναν ανθρωπο τυχοδιωκτη,ο οποιος προσπαθει να αλλαξει την μοιρα του κ να παει κοντρα στο ρευμα της,στο τελος ομως γινεται ερμαιο της παιρνοντας τα σημαντικοτερα μαθηματα της ζωης του απο δυο ανθρωπους.μεγαλος ο Καραγατσης..πολυ ζωντανες κ ρεαλιστικες εικονες..μας επιτρεπει να δουμε βαθυτερα τους ηρωες του,ακομα κ να τους ''συμπαθησουμε''η να τους ''αντιπαθησουμε''.διατηρει το ενδιαφερον του αναγνωστη
ας εων@νομίζω απαντά κάπως στην... ξεροκεφαλιά σου το παρακάτω απόσπασμα απ' τημ vikopedia: "Το "Μ." του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από το ρώσικο όνομα "Μίτια" (ρωσική εκδοχή του Δημήτρης) , με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, εξ αιτίας της μεγάλης του αγάπης για τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ιδιαίτερα για το έργο "Αδερφοί Καραμαζώφ". Το γεγονός ότι υπέγραφε τα έργα του ως Μ. Καραγάτσης προκάλεσε σύγχυση σε αρκετούς φιλολόγους, που συχνά ερμήνευαν το "Μ" ως Μιχάλης, εξ αιτίας των ηρώων του Μιχάλη Καραμάνου (στον Γιούγκερμαν) και Μιχάλη Ρούση (στον Μεγάλο ύπνο), που θεωρούνται περσόνες του συγγραφέα".
@Χριστίνα. Πέρα από το θαυμασμό που δείχνει το Μίτια. Με ενδιαφέρει η λογοτεχνική σχέση Ντοστογιέφκι και Καραγάτση και για να το "προχωρήσω" περισσότερο, με κίνδυνο να το περιπλέξω, και η σχέση ουσίας Ντοστογιέφκι και Φρόιντ. Έχω την αίσθηση (ατεκμηρίωτη) ότι η σύγχρονη ρίζα της ψυχαναλυτικής αντίληψης για τον άνθρωπο βρίσκεται στο μεγάλο Φιοντόρ.
Ίσως υπάρχει κάποια σχέση στα έργα του Ντοστογιέφσκι και του Καραγάτση.
Πρώτα απ' όλα, και ο μεν και ο δε επιλέγει ήρωες οι οποίοι βιώνουν τη μοναξιά και κυριεύονται από τα πάθη τους. Επίσης οι διάλογοι και η καταγραφή προσωπικών σκέψεων των ηρώων υπάρχουν στα έργα και των δύο συγγραφέων. Κοινό σημείο των έργων τους είναι και η δεσπόζουσα θέση της γυναίκας. Όμως νομίζω πως και άλλοι μυθιστοριογράφοι παρουσιάζουν αυτές τις ομοιότητες.
Τις σκέψεις αυτές τις καταγράφω με βάση τα βιβλία «Γιούγκερμαν» και «Ο παίκτης».
ας εών, δεν ξέρω αν είχες κάτι τέτοιο στο μυαλό σου.
Αναρωτιέμαι: γιατί ο Καραγάτσης επιλέγει ήρωες που σχετίζονται με τη Ρωσία; Ήθελε άραγε να «μοιάσει» στο Φιοντόρ;
Όσον αφορά τη σχέση Ντοστογιέφσκι – Φρόυντ, σίγουρα ο πρώτος στάθηκε «τυχερός» μες στην ατυχία του γιατί με την προγραμματισμένη εκτέλεσή του στην πλατεία Σεμένωφ, η οποία δεν έγινε ποτέ, κατόρθωσε να «πλησιάσει» την έννοια της ψυχής.
Ο ίδιος γράφει στο «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα»: « Την απόφαση που μας καταδίκαζε να τουφεκιστούμε, δεν μας τη διαβάσανε στ’ αστεία. Ο καθένας από μας ήτανε σίγουρος, ότι σε λίγο θα τον εκτελούσανε. Μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά, περάσαμε από τον πιο φρικαλέο τρόμο, τον τρόμο της επιθανάτιας αναμονής».
Με αφορμή αυτή τη σκηνή ο Ντοστογιέφσκι, πιστεύω, πως άρχισε να ψυχογραφεί τους ήρωές του με μια πλησιέστερη ματιά.
Δεν αποκλείεται ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να έθεσε τη ρίζα της ψυχαναλυτικής αντίληψης για τον άνθρωπο.
Αυτός όμως που την αξιοποίησε και τη θεμελίωσε είναι ο Φρόυντ. Ίσως ο τελευταίος να μελέτησε τα έργα του Ντοστογιέφσκι και άλλων συγγραφέων (αφού ασχολήθηκε και με τη φιλοσοφία) και να συμπέρανε όλα όσα γνωρίζουμε σήμερα. Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος όμως για κάτι τέτοιο; Και εγώ υποθέσεις κάνω.
ας εών, θα μου επιτρέψεις να σου απευθύνομαι στον ενικό αριθμό.
Χριστίνα, ελπίζω και εσύ να μου δώσεις αυτή την άδεια.
Αν και δεν έχω ασχοληθεί ειδικά με το θέμα (που θα μπορούσε ν' αποτελεί και θέμα διατριβής, γιατί όχι;) συμφωνώ μαζί σου, Νάνσυ, ότι αυτό που φαίνεται πρωταρχικά να συνδεέι τους δυο είναι το "πάθος", και η διείσδυση στην ανθρώπινη ψυχή μ' όλα τα πάθη και τις αδυναμίες της. Πιστεύω ότι το αναδεικνύει και το επιβάλλει ιδιαίτερα η εποχή, συνειδητά αλλά και ασυνείδητα, αν και τα ψυχόρμητα της ανθρώπινης φύσης δεν είναι ανακάλυψη του περασμένου αιώνα. Πρόκειται γι' αρχετυπικές και διαχρονικές καταστάσεις που ενυπάρχουν ακόμα και στη μυθική σκέψη...
Σημαδιακή η εμπειρία της παρά λίγο εκτέλεσης, ιδιαίτερα για την καλλιτεχνική φύση του Ντ., ο οποίος την περιγράφει συγκλονιστκά στον "Ηλίθιο".
Όσο για τον πληθυντικό,νομίζω κι εγώ ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου…
"Πρόκειται γι' αρχετυπικές και διαχρονικές καταστάσεις που ενυπάρχουν ακόμα και στη μυθική σκέψη..."
Χριστίνα, γιατί δεν αναφέρεις παραδείγματα;
Τίθεται λοιπόν το εξής ερώτημα:
Πότε οφείλουμε να δρούμε με το συναίσθημα και το ένστικτο και πότε με τη λογική;
Ξεφεύγω;
ΟΛΟΙ οι μύθοι, ακόμα κι ο Κοντορεβυθούλης, κρύβουν φιλτραρισμένες ψυχολογικές και φιλοσοφικές αλήθειες... Πρόχειρα αναφέρω τον Οιδίποδα τύραννο ("Οιδιπόδειο"), ή την Αντιγόνη, μύθοι που είναι ήδη πασίγνωστοι (αλήθεια μήπως θα σ' ενδιέφερε το κείμενο σ'αυτή τη διεύθυνση:http://users.dra.sch.gr/symfo/syner/grama_stin_antigoni.htm.; Αν το διαβάσεις, πες μου τη γνώμη σου, μ' ενδιαφέρει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...)
Όσο για το ερώτημά σου... ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ. Προσωπικά, δεν απαρνιέμαι ποτέ τίποτα, η "λογική" ακολουθεί το συναίσθημα που κρύβει απόλυτη κι ανεξέλεγκτη δύναμη την απελευθερώνει και την κάνει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Μήπως ξεφεύγω εγώ τώρα;
Χριστίνα, το γράμμα σου στην Αντιγόνη το πρωτοδιάβασα στην αρχή της σχολικής χρονιάς και με εντυπωσίασε.
Τώρα που το ξαναδιαβάζω, αρχίζει να με προβληματίζει.
Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει αυτό το έργο του Σοφοκλή. Ίσως δεν εμβαθύνω όσο θα έπρεπε στη μελέτη του.
Πάντως έχω την εντύπωση πως η Αντιγόνη φανατίζεται όσον αφορά την ταφή του Πολυνείκη. Αυτό δε μου προκαλεί θαυμασμό προς το πρόσωπό της.
Ο Κρέοντας είναι ένας άνθρωπος που έχει διαφθαρεί από την εξουσία. Τυφλός υποτάσσεται στους νόμους που έχει ορίσει ο ίδιος και μεταμορφώνεται σε τέρας που μολύνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Συμφωνώ με όλα όσα γράφεις. Καταπληκτικό είναι το πέρασμά σου στο σήμερα, όπου υπάρχουν πολλοί Κρέοντες (όπως αναφέρεις και η ίδια). Δυστυχώς όμως εκλείπει η παρουσία της Αντιγόνης.
Το γράμμα σου έχω την εντύπωση πως αναφέρεται περισσότερο στην Αντιγόνη της σύγχρονης εποχής. Κάνω λάθος;
Υ.Γ.: Σε καμία περίπτωση δεν ξεφεύγεις. :)
@NANCY T. Ευχαριστώ που χρησιμοποίησες τον ενικό της ευγένειας. Έχω την εντύπωση ότι ο πληθυντικός ως δείγμα ευγένειας είναι επίδραση του "Γάλλου" Αδαμάντιου Κοραή. Μέχρι τότε δεν τον συναντάμε όταν κάποιος απευθύνεται σε ΕΝΑ άτομο.
Χαχαχαχα...
Έξυπνος ο... ενικός ευγένειας.
Χριστίνα, φάσκω και αντιφάσκω, έτσι; Αναφέρομαι σε όσα έλεγα στο blog μου.
Δε βλέπω καμιά αντίφαση... απλώς ισορροπεί ο καθένας σ' ένα μεταίχμιο που μόνος του ορίζει
xairetismata apo to plovdiv (filipoupoli). Psahno ta ihni tou Vasia Karlovits Giougerman.
Την καλημέρα μου!
Καλά να περάσετε (εσύ και η οικογένειά σου).! Περιμένουμε φωτογραφίες!:D
Υ.Γ.:Ελπίζω να μην έσβησε τα ίχνη του Βάσια καμιά αρκούδα.
Συγχαρητήρια για το blog, ως τακτικός αναγνώστης και γω, εντυπωσιάστηκα από τον μεγάλο κατάλογο των βιβλίων που παραθέτεις και σαφώς από τα κείμενά σου πάνω στα βιβλία. Επιλέγω έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς για να σου αφήσω αυτό το σχόλιο. Καλή συνέχεια!
Πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο.
Το διάβασα πριν από μερικές ημέρες και με συνεπήρε κυριολεκτικά. Τον Γιούγκερμαν τον θαύμασα από την πρώτη στιγμή, παρά την ανευθυνότητά του, τις εφήμερες σχέσεις και απολαύσεις του, τις επιπολαιότητές του, την απουσία βαθιών συναισθημάτων του. Γιατί πέρα από αυτά τα φαινομενικά αποκρουστικά χαρακτηριστικά,μέσα του φώλιαζε η ευαισθησία, η ανάγκη του να βρει μια αληθινή συντροφιά (ερωτική/φιλική) και η ανάγκη επίσης, πιο επιτακτική αυτή, να αποκτήσει ένα πρότυπο. Άπαξ και συνέβη αυτό (με τον Καραμάνο), μπόρεσε και προσδιόρισε και ο ίδιος τον εαυτό του στον κόσμο, συνειδητοποίησε τι ζητούσε, τι του έλειπε, πως θα το αποκτούσε. Κάποια στιγμή ενώ το διάβαζα ευχήθηκα να ήμουν κι εγώ μια Βούλα στη ζωή του. :)
Ειναι εξαιρετικο!!
Εγω περυσι το διαβασα επειδη ηταν μεσα στο βιβλιο λογοτεχνιας της Β λυκειου.
Δεν εχω να πω πολλα για αυτο, απλα με βοηθησε να καταλαβω ποσο ομορφη και ποση αξια εχει η λογοτεχνια.
Τελος, το βιβλιο αυτο το διαβαζω ακομη και σημερα μετα απο τοσο καιρο για να θυμηθω τι αποτελεσε μια μεγαλη αλλαγη στην ζωη μου!
γεια σας μαρια ονομαζομαι...θα 'θελα αν ειναι επιτρεπτο να με βοηθησετε σχετικα με το εργο'γιουγκερμαν' πρεπει να βρω 2 αφηγηματικους τροπους σε αυτο το εργο και να δωσο 2 παραδειγματα για καθε περιπτωση...εχω ψαξει πολυ αλλα δεν καταλαβενο τιποτα κι ας ειμαι 1η λυκειου...ευχαριστω πολυ
Καλημέρα! Δεν έχει κανείς να πει τίποτα για το μισογυνισμό του Καραγάτση;
Δημοσίευση σχολίου