Τετάρτη, Οκτωβρίου 17, 2007

346 λέξεις για το Μην πας ποτέ μόνος στο ταχυδρομείο του Στέλιου Κούλογλου

Γρήγορο βιβλίο και εύκολο στην ανάγνωση, ίσως κοντά στο δημοσιογραφικό στυλ εξαιτίας του επαγγέλματος του συγγραφέα. Ο Κούλογλου χρησιμοποιεί ευδιάκριτα τις τεχνικές αφήγησης σα να πρόκειται για ασκήσεις και εφαρμογές που κάνει σ’ αυτές ένας καλός μαθητευόμενος στους λογοτεχνικούς τρόπους. Κατορθώνει να σκιαγραφήσει πολλούς χαρακτήρες που κινούνται σ’ ένα ευδιάκριτο κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο του οποίου τη γνώση κατέχει πολύ καλά ο συγγραφέας. Ενδιαφέρον έχουν και οι ανατροπές σε συνδυασμό με το αστυνομικό μυστήριο.
Το ύφος γίνεται σε πολλές περιπτώσεις χιουμοριστικό και δηκτικό. Κατορθώνει κατ’ αυτό τον τρόπο να σχολιάσει έμμεσα τα γεγονότα και την πολιτική κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση. Παράδειγμα στη σελίδα 59 ο ανεκδοτολογικός διάλογος: - Γιατί φτιάχνουν μεγάλα κρεβάτια στη Σοβιετική Ένωση; - Για να χωράνε και οι τρεις, το ζευγάρι και ο Λένιν ή στη σελίδας 67, - Κάποιοι Ελβετοί τουρίστες έκλεψαν το ρωσικό ρολόι μου. – Μήπως θέλεις να πεις ότι κάποιοι Ρώσοι ‘κλέψαν το ελβετικό; - Εσείς το είπατε αυτό, όχι εγώ. Και στη σελίδα 77: Ο σοσιαλισμός είναι σαν τον ορίζοντα! Όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται.
Επίσης ξεχωριστό ενδιαφέρον μου προκάλεσαν οι αναφορές στη θεσνοθέτηση της κατάδοσης. Στη σελίδα 209 γίνεται αναφορά στο Μορόζοφ (είναι πραγματικό πρόσωπο;) που είναι ένα παιδί που στη δεκαετία του ’30 είχε αναγορευτεί σε εθνικό ήρωα επαιδή κατέδωσε τους γονείς του. Επανέρχεται στο θέμα όταν στη 283 γράφει για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών – χαφιέδων των γονιών τους, σημείο που θυμίζει το «σπιούνο» του Μπρεχτ.
Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί τετριμμένο με τα κλασικά κλισέ των «λαϊκών» αστυνομικών μυθιστορημάτων τύπου Ζεράρ ντε Βιλιέ (κυνηγητά, ταξί, μετρό, αλλαγές πορείας, κλπ). Επίσης σε πολλές περιπτώσεις το βιβλίο γίνεται βαρετό, αναλύει το αυτονόητο λες για να γεμίσει σελίδες.
Και ένα ευδιάκριτο ατόπημα: στις σελίδες 273-274, ο ήρωας ενώ έχει ήδη αναμμένο τσιγάρο και ανάβει και άλλο!
Απορία που μου μένει αδιευκρίνιστη: στη σελίδα 311 ο συγγραφέας αναφέρεται στην πτώση του τείχους του Βερολίνου που οφείλεται σε ένα λάθος που επέτρεψε την έξοδο των Ανατολικογερμανών! Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι αυτό; Ίσως σε ένα παράρτημα θα μπορούσε ο συγγραφέας να ξεκαθαρίζει τα όρια της μυθοπλασίας.


9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το διαβασα περσι και αν και ξεκινησε καλα με αφησε λιγο αδιαφορο στο τελος. Αν ήταν το μισο σε μεγεθος θα ήτανε δυο φορες καλύτερο.

anagnostria είπε...

Το διάβασα όταν πρωτοβγήκε (2002;) και θυμάμαι ότι το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, θα το προτιμούσα όμως λιγότερο πολύπλοκο. Περίεργο πώς συμπίπτουν τα διαβάσματά μας!

Ανώνυμος είπε...

Μήπως μπορεί κανείς να μου λύσει την απορία για την πτώση του τείχους;

Thodoris είπε...

Πάντως, για βιβλίο γραμμένο από δημοσιογράφο αξίζει τον κόπο. Όλοι οι μοντέρνοι τηλεδικαστές με τα ακριβά τους κουστούμια δεν πιάνουν μία.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΡΑΣ είπε...

μήπως σήμερα 10 Νοέμ είναι μια καλή ευκαιρία για μια μικρή γιορτή μνήμης για τονθάνατο του ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ; (29/0ΚΤ 1854-10 ΝΟΜ 1891)

Ανώνυμος είπε...

Apla ithela na anaferw oti ontws einai pragmatiko prosopo o Pavlik Morozof kai to telos tou itan oti ton skotwse o pappous tou epeidi katedwse tous goneis tou..Tragiki istoria apo opoiadipote pleura k an to deis!

Ανώνυμος είπε...

Φχαριστώ ανώνυμε!

Ανώνυμος είπε...

Το μονο που με "χαλασε" σε αυτο το βιβλιο ειναι η υπεροπτικη-ειρωνικη σχεδον ρατσιστικη σταση απο τον συγγραφεα απεναντι στον σοβιετικο λαο ο οποιος περασε τοσες τυρανιες και κακουχιες.

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

Το βιβλίο κινείται στα όρια του γκροτέσκο, τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά, κι έτσι ερμηνεύω εγώ τουλάχιστον το ειρωνικό (όχι υπεροπτικό πάντως) ύφος. Δεδομένης της ιδεολογίας του Κούλογλου που την τεκμηριώνει όλο του το δημοσιογραφικό έργο.
Παρόλ'αυτά, θα'πρεπε να κάνει αναφορά στα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και τεκμηριωμένων ιστορικών γεγονότων, όπως γράφει κι ο ας εων.