Ο τίγρης της Ελπίδος, Κίμων Θεοδωρόπουλος

…είναι η αυτοβιογραφία του ογδονταπεντάχρονου -σήμερα- «τίγρη» της θρυλικής ποδοσφαιρικής ομάδας «Ελπίς» της Δράμας, ομάδας που προηγήθηκε του Πανδραμαϊκού (έγινε συγχώνευση με τον Άρη το 1968) και  μεσουράνησε την δεκαετία του ’50, χάρη στον τερματοφύλακά της, τον άνθρωπο- λάστιχο, τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου.

Πρόκειται για ιδιωτική έκδοση, έργο ζωής για τον κύριο Κίμωνα, τον γνωστό σπουδαίο τερματοφύλακα της ομάδα "Ελπίς", όπου καταγράφεται η πορεία ενός ανθρώπου που τον βρήκε ο πόλεμος δέκα χρονών και από την ηλικία των δώδεκα πάλεψε ουσιαστικά μόνος του, χωρίς σπίτι και χωρίς οικογένεια. Ορφανός από μητέρα, στερήθηκε και τον πατέρα που τον πιάσανε αιχμάλωτο οι Βούλγαροι, έχασε τη  μικρή του αδερφή από ατύχημα, ενώ τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια ξενιτεύτηκαν. Μόνος λοιπόν στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, αγωνίζεται σκληρά για την επιβίωση, με πολλές στερήσεις και πείνα ενώ κοιμάται σε διάφορα «στέκια» των τότε άστεγων, όπως το κτίριο των Λουτρών της Αγίας Βαρβάρας (τώρα έχουν μείνει μόνο τα σκαλοπάτια) κ.α.

Ο αναγνώστης έχει στα χέρια του μια μοναδική βιωματική εμπειρία, που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις και ιστορική μαρτυρία: μαθαίνουμε, π.χ., ότι με το ξέσπασμα του πολέμου, το (Κάτω) Νευροκόπι άδειασε ενόψει της βουλγαρικής απειλής. Μαζί με τον Κίμωνα γυρνάμε στα δρομάκια της τότε Δράμας και (ανα-)γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις ξεχασμένες…

Στη Δράμα, η εξαμελής τότε οικογένεια του Κίμωνα εγκαταστάθηκε σ ένα ευκατάστατο σπίτι στους Κομνηνούς. Όμως, όπως ειπώθηκε, γρήγορα αναγκάστηκε να γυρνάει μόνος στους δρόμους (αφού έμεινα μόνος στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι σε πολύ τραγική κατάσταση και τα είχα χαμένα: δεν είχα ούτε χρήματα, ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια, τίποτε). Ο Κίμων ζει έξω, σε ταράτσες, παγκάκια, υπόγεια, κατώφλια. Μαζί με άλλους συν-άστεγους πιτσιρικάδες κλέβουν από μπαχτσέδες λάχανα και ζαρζαβατικά για να ζήσουν, και όχι μόνο! Η δράση του απασχολεί μέχρι και… τη βουλγαρική Ασφάλεια, ζει κάποιες μέρες και τη βουλγαρική φυλακή, σε συνθήκες απίστευτης πείνας και… ψείρας. Οι περιπέτειες και τα ευτράπελα έως γλυκόπικρα (πλέον) περιστατικά διαδέχονται το ένα το άλλο, σε διαχωρισμένα κεφάλαια εκ των οποίων τα περισσότερα θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για αυτόνομο διήγημα.  

Δεν είναι σκόπιμο βέβαια να αναφερθώ εδώ σ όλες τις περιπέτειες που έζησε ο Κίμων μέχρι να καταξιωθεί ως ποδοσφαιριστής και να μπορέσει να αφοσιωθεί ολόψυχα στο ομολογουμένως μοναδικό ταλέντο του ως τερματοφύλακα. Άλλωστε,  η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο εκείνα τα χρόνια δεν είχε καμιά σχέση με τον επαγγελματισμό του σήμερα˙ η βιοπάλη και ο αγώνας του Κίμωνα θα συνεχιστούν για πολλά χρόνια ακόμα. Έτσι, παρόλο που πίστευα ότι το μέρος του βιβλίου που ονομάζεται «Ποδοσφαιρικά» θα μου είναι πιο αδιάφορο καθότι το ποδόσφαιρο προσωπικά δεν με συγκινεί, η ανάγνωση έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα: άρχισα να συμπαθώ το άθλημα αυτό, σαν ένα άθλημα λαϊκό/προσιτό σε κάθε παιδί της γειτονιάς  που όντως αναδεικνύει πέρα από τις ατομικές επιδεξιότητες, την άμιλλα και τη συνεργασία. Οι αγωνίες, οι απογοητεύσεις, η αντιμετώπιση της νίκης αλλά και της ήττας καταγράφονται με τον λιτό τρόπο που επιβάλλει η χρονική απόσταση.

          Ο ποδοσφαιρόφιλος αναγνώστης, πάλι, έχει την ευκαιρία, μέσα από την μαρτυρία αυτή να αναγνωρίσει πρόσωπα και πρακτικές, να τις δει τις να τις συγκρίνει σε βάθος χρόνου.

Χριστίνα Παπαγγελή