163 λέξεις για το in girum imus nocte et consumimur igni του Γκυ Ντεμπόρ

Είναι «παγίδα» να μιλήσει κανείς για ένα βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα. Και αυτό γιατί ο τρόπος να αποδεχθείς όσα γράφει είναι η άρνησή τους!
Συνεχίζω. Έχω την έκδοση που είναι αφιερωμένη στο μεταφραστή του κειμένου Ανδρέα Βαρίκα και την προλογίζουν η Ελένη Βαρίκα και ο Michael Lowy (δεν ξέρω πώς να βάλω τα ελληνικά διαλυτικά πάνω από το ο του Lowy, παρακαλώ προσθέστε τα εσείς)
Πρόκειται για το κείμενο και το σενάριο της ομώνυμης «κινηματογραφικής ταινίας» του Ντεμπόρ. Οι ταινίες του Ντεμπόρ ήταν μία άρνηση του ίδιου του κινηματογράφου και μια άρνηση του θεάματος έτσι όπως ο ίδιος το εννοούσε, ως διαμεσολάβηση των βιωμάτων. Αυτή ήταν και η καρδιά των κειμένων και της σκέψης του. Μόνο που τα κείμενά του δεν έχουν καρδιά…
Το κείμενο που μετάφρασε ο Ανδρέας Βαρίκας είναι μια επίθεση στους θεατές που παρακολουθούν την ταινία και μία παρουσίαση της ζωής του ίδιου του Ντεμπόρ.
Σταματώ. Σπάω το κείμενο και διαλέγω κομμάτια καθρεφτάκια του περιεχομένου του. Είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό.

19 κομμάτια καθρέφτες από το βιβλίο

«Όμως αυτή η ζωή όπως και ο κινηματογράφος αυτός έχουν την ίδια μηδαμινή αξία, και γι’ αυτό μπορεί όντως κανείς να αντικαταστήσει αδιάφορα το ένα με το άλλο» σελ. 12
«Ωστόσο, οι προνομιούχοι αυτοί εργάτες της ολοκληρωμένης εμπορευματικής κοινωνίας διαφέρουν από τους δούλους στο μέτρο που οφείλουν να φροντίσουν μόνοι τους για τη συντήρησή τους». σελ. 18
«Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε εδώ οικονομικούς παράγοντες με υψηλή εξειδίκευση οι οποίοι, εκτός από την εργασία τους, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τα πάντα μόνοι τους: οδηγούν οι ίδιοι τα αυτοκίνητά τους και έχουν αρχίσει να βάζουν μόνοι τους και τη βενζίνη, μόνοι τους κάνουν τα ψώνια τους ή αυτό που αποκαλούν μαγειρική…» σελ. 22-23
«… είναι η πρώτη φορά που φτωχοί πιστεύουν ότι αποτελούν μέρος μιας οικονομικής ελίτ, παρόλο που καταφανώς ισχύει το αντίθετο. Όχι μόνο δουλεύουν οι δύστυχοι αυτοί θεατές, αλλά κανείς δε δουλεύει γι’ αυτούς, και λιγότερο απ’ όλους οι άνθρωποι τους οποίους πληρώνουν». σελ. 24-25
«Πράγματι, το κοινό αυτό που παντού θέλει να φαίνεται ειδήμονας και που στα πάντα δικαιολογεί ό,τι έχει υποστεί, που δέχεται να βλέπει να αλλάζει προς το χειρότερο το ψωμί που τρώει όπως κι ο αέρας που αναπνέει, καθώς και το κρέας ή το σπίτι του, δε δυσφορεί στην αλλαγή παρά μόνο όταν πρόκειται για τον κινηματογράφο που έχει συνηθίσει». σελ. 26-27
«…διάφορες βεντέτες που έζησαν αντί για το κοινό, το οποίο θα τις παρακολουθήσει από την κλειδαρότρυπα μιας χυδαίας οικειότητας». σελ. 27
«Ο κινηματογράφος για τον οποίο μιλώ εδώ είναι αυτή η χωρίς νόημα μίμηση μιας χωρίς νόημα ζωής, μια αναπαράσταση που έχει την ευφυΐα να μη λέει τίποτα, ικανή να ξεγελάσει για μιάμιση ώρα την πλήξη με την αντανάκλαση της ίδιας αυτής πλήξης». σελ. 28
«Έχασε τα χρόνια του στο Πανεπιστήμιο, όπου μεταπωλούνται σε τιμές ευκαιρίας λιγοστά αποθέματα χαλασμένων γνώσεων». σελ. 38
«Όμως, οι θεωρίες είναι φτιαγμένες για να πεθαίνουν στον πόλεμο του χρόνου: είναι λίγο ή πολύ ισχυρές μονάδες που πρέπει να τις ρίξεις στη μάχη την κατάλληλη στιγμή…» σελ. 40
«Ήταν στο Παρίσι, μια πόλη που ήταν τότε τόσο όμορφη, ώστε πολλοί προτιμούν να ζουν φτωχοί εκεί παρά πλούσιοι οπουδήποτε αλλού». σελ. 44
«Τα δέντρα δεν είχαν πεθάνει από ασφυξία και τα αστέρια δεν είχαν σβήσει από την πρόοδο της αλλοτρίωσης». σελ. 46
«Οι ψεύτες ήταν στην εξουσία, όπως πάντα. Η οικονομική όμως ανάπτυξη δεν τους είχε δώσει ακόμη όλα τα μέσα για να ψεύδονται σε όλα τα θέματα…». σελ. 46-47
«Αν κάποιος ανακάλυπτε, παραδείγματος χάριν, πώς οι πέτρες, κάτω από ορισμένες συνθήκες που έως τότε δεν είχαν παρατηρηθεί, μπορούν να μιλήσουν, θα του χρειαζόταν ελάχιστες σελίδες για να περιγράψει και να εξηγήσει ένα τόσο επαναστατικό φαινόμενο». σελ. 47-48
«Τι είναι η γραφή; - Ο φύλακας της ιστορίας…» σελ. 63
«Έπρεπε να ανακαλύψουμε προς τα πού πήγαινε η πορεία των πραγμάτων και να τη διαψεύσουμε τόσο ολοκληρωτικά ώστε να αναγκαστεί, αντίθετα, να υποκύψει αυτή μια μέρα στις επιθυμίες μας. Ο Clausewitz τονίζει, χαριτολογώντας ‘‘Όποιος διαθέτει ευφυΐα οφείλει να τη χρησιμοποιεί, αυτό είναι εντελώς σύμμορφο με τον κανόνα’’». σελ. 71
«Ρίξαμε λάδι εκεί που υπήρχε φωτιά. Έτσι προσχωρήσαμε οριστικά στο κόμμα του Διαβόλου, δηλαδή εκείνης της ιστορικής αρρώστιας που οδηγεί στην καταστροφή τις υπάρχουσες συνθήκες…» σελ. 76
«Οι δυσκολίες δε σταματούν εδώ. Θα έβρισκα εξίσου χυδαίο να γίνω μια αυθεντία στην αμφισβήτηση της κοινωνίας όσο κα σ’ αυτή την ίδια την κοινωνία». σελ. 94
«Όμως, προφανώς, όλες οι ιδέες είναι κενές όταν το μεγαλείο παύει να βρίσκεται στην καθημερινή ζωή…» σελ. 97
«Η αίσθηση της ροής του χρόνου υπήρξε πάντοτε πολύ έντονη μέσα μου, και με τραβούσε, όπως άλλους τους τραβάει το κενό ή το νερό. Μ’ αυτή την έννοια, αγάπησα την εποχή μου, που είδε να χάνεται κάθε υφιστάμενη ασφάλεια και να καταρρέουν όλα όσα είχαν επιβληθεί κοινωνικά». σελ. 102




Μπορείτε να βρείτε μια άλλη έκδοση του βιβλίου εδώ