Μίκα Βάλταρι, Ποιος σκότωσε την κυρία Σκρουφ;

Εγγύηση για μένα αποτέλεσε το όνομα του δημοφιλέστερου Φινλανδού συγγραφέα, γνωστού για τα ιστορικά του μυθιστορήματα (Ο Αιγύπτιος, ο Ετρούσκος, κλπ.), για ν’ αγοράσω ένα από τα λίγα αστυνομικά μυθιστορήματα που έγραψε! Χωρίς να είμαι ειδική στο είδος, πρόκειται για ένα κλασικό, καλογραμμένο, έξυπνο βιβλίο με το απαραίτητο χιούμορ και αξιοπρεπή λύση. Οι δυο βασικοί ήρωες είναι «καρικατούρες», γραφικοί «τύποι», όπως είθισται στα κλασικά αστυνομικά (Πουαρώ, Μαρπλ, Χολμς κλπ.), τα οποία ολοφάνερα άσκησαν επιρροή στον συγγραφέα (σε βαθμό που να τα διακωμωδεί): Ο βασικός ντετέκτιβ είναι ορθολογιστής, έμπειρος και κυνικός, με τις ιδιορρυθμίες που συνοδεύουν συνήθως τα ευφυή και διαισθητικά άτομα, ενώ ο βοηθός του -που είναι κι ο αφηγητής- αφελής σαν τον Γουώτσον, ανόητος κι αισθηματίας, κάνει φιλότιμες προσπάθειες, δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο αλλά η απειρία του τον οδηγεί σε λάθη κι έτσι συνέχεια τροφοδοτείται ο θαυμασμός του προς τον «δάσκαλό» του. Οι χαρακτήρες οικοδομούνται σταδιακά κι αβίαστα, ενώ παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλοί είναι οι ύποπτοι του φόνου, όλοι με κίνητρο, όλοι με άλλοθι, όλοι αποδεικνύονται κάποια στιγμή υπεράνω υποψίας. Το ενδιαφέρον δηλαδή του αναγνώστη διατηρείται συνέχεια σ’ ένα επίπεδο ενώ παράλληλα υπάρχει συνέπεια στα στοιχεία που αποκαλύπτονται σιγά- σιγά και οδηγούν στη λύση.
Τέλος, το γράψιμο του Βάλταρι είναι πάντα ελκυστικό κι απολαυστικό.

Χριστίνα Παπαγγελή