Βιβλίο φιλόδοξο, πληθωρικό, που θυμίζει στον όγκο και στη δομή Μαρκές, Ζατέλη ή Αλλιέντε: πρόσωπα ιδιόρρυθμα, πρόσωπα εξαιρετικά γύρω από τα οποία περιστρέφεται η ζωή των κοινών ανθρώπων. Ο μαγικός ρεαλισμός βέβαια της Σαράφη δε φτάνει τους μάστορες του είδους, αλλά υπάρχουν αρετές τόσο γραφής όσο και περιεχομένου στο βιβλίο. Οι ανατροπές ωστόσο είναι τόσο συχνές που δεν μπορείς πια να περιμένεις συνοχή, ή απαντήσεις σε κάποια ερωτηματικά, πρόκειται δηλαδή για ένα μωσαϊκό γεγονότων που δε συνδέονται παρά χρονολογικά μεταξύ τους, κάτι σαν ιστορία μιας οικογένειας (άλλο κοινό στοιχείο με τους παραπάνω συγγραφείς), γεγονός όμως που με κουράζει γιατί το ενδιαφέρον μου ατονεί. Ο πρωταγωνιστής, φερειπείν, που έχει σηκώσει θύελλα συναισθημάτων στη Σοφία αλλά και στην αινιγματική –υπηρέτρια- Αμαλία, δολοφονείται σχεδόν, αναίτια στη μέση του βιβλίου, αφήνοντας πάθη ξεκρέμαστα!
Δείγμα γραφής:
Η Αμαλία απόμεινε και κείνη σιωπηλή, χαιρέκακα, καθώς διασκέδαζε να τον βλέπει αποσβολωμένο και δισταχτικό, αυτόν τον φοβερό, που έφερνε τα πάνω κάτω, που τυραννούσε τους ανθρώπους, που εκμεταλλευόταν ξένο βιος και παντρεύτηκε την κόρη του (;), που ρίζωσε όμως μες στην καρδιά της με το πείσμα των αρμυρικιών στις παραλίες, δεν απαιτούσε υγρασία αυτή η αγάπη, ξεδιψούσε με το αλάτι και άρα ήταν τόσο σκληρή και ανθεκτική, όσο και μάταιη, είχε φτάσει να πιστεύει.
Το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο είναι η Αμαλία, που την τρώει κρυφό σαράκι για τον «Ξένο», παρόλο που αναγκάζεται να παντρευτεί τον Μανόλη. Τα συναισθήματά της αλλά και οι αφελείς της αντιδράσεις στην αδικία που πιστεύει ότι της χρέωσε η ζωή (π.χ. αλλάζει τα δίδυμα που γέννησε η κόρη της με τα δίδυμα εγγόνια του Ξένου, για να μεγαλώσουν πιο αριστοκρατικά!!!), περιγράφονται μ’ αυτόν τον πληθωρικό και εσωτερικό τρόπο του μαγικού ρεαλισμού, που θυμίζει –ευτυχώς- περισσότερο Μαρκές παρά Φώσκολο!!
Πάντως, παρόλο που έφτασα στα 4/5 του δρόμου, … δεν άντεξα να το τελειώσω!!
επιμέλεια: Χριστίνα Παπαγγελή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου