Το αναγνωστικό Abecedar εκδόθηκε το 1925 από την ελληνική κυβέρνηση για να χρησιμοποιηθεί στην εκπαίδευση των παιδιών των σλαβομακεδόνων της ελληνικής Μακεδονίας. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ πράξη. Το 2006 έχουμε την επανέκδοσή του από την Ελληνική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες. Δεν κατάλαβα ποια ακριβώς είναι η σύνδεση της Επιτροπής αυτής με την πολιτική οργάνωση «Ουράνιο Τόξο». Επίσης, δεν κατάλαβα, αν υπάρχουν σαφείς πολιτικές επιδιώξεις με την συγκεκριμένη έκδοση.
Το αναγνωστικό αυτό, όπου και εστιάζουμε την προσοχή μας, είναι απόδειξη των παλινωδιών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά με το μακεδονικό ζήτημα και των καιροσκοπισμών που τη χαρακτήριζε, των δεσμεύσεων που είχε απέναντι στη διεθνή κοινότητα σχετικά με τις μειονότητες, του γεγονότος ότι το «πρόβλημα» του ονόματος δεν είναι μια ιστορία που ξεκινά μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όπως θέλει να ισχυρίζεται η σύγχρονη εκδοχή. Πρωτοδιάβασα για το αναγνωστικό αυτό στο βιβλίο της Λένας Διβάνη «Ελλάδα και μειονότητες» (Αθήνα 1995) και ξανασυνάντησα μια αναφορά γι’ αυτό στο βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου «Η απαγορευμένη γλώσσα» (Αθήνα 2002) Επίσης, αρκετά είναι τα σχόλια που αλίευσα στο Διαδίκτυο.
Η σημασία του είναι ιδιαίτερη. Μετά το ατυχές ελληνο-βουλγαρικό πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφόφ (1924 που ευνοούσε τον αναθεωρητισμό της Βουλγαρίας καθώς με αυτό η γειτονική χώρα αποκτούσε δικαιώματα προστασίας της σλαβόφωνης μειονότητας στην ελληνική Μακεδονία, η Ελλάδα αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Μπορούσε να οδηγήσει σε αναθεώρηση των συνθηκών του Λονδίνου (Μάιος 1913) και κυρίως του Βουκουρεστίου (Ιούλιος 1913) που μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων καθόρισαν τα σύνορα στη Βαλκανική χερσόνησο. Η Ελλάδα ακυρώνει το Πρωτόκολλο και κινείται προς διαφορετική πολιτική.
Πιο συγκεκριμένα, η θέση που υιοθετείται είναι ότι οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας δεν είναι ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι. Έχουν δική τους γλώσσα, κάτι που τους διαφοροποιεί. Τεκμήριο αυτής της εκδοχής είναι το αναγνωστικό Abecedar Abecedar η έκδοση του οποίου αποτελεί και υποχρέωση της Ελλάδας προς την Κοινωνία Των Εθνών.
Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει και συνοδευτικά κείμενα. Στο βασικό κείμενο που συνοδεύει το αναγνωστικό Abecedar και αναφέρεται στην ιστορία του (σελ. 23-33) ο Πέτρος Φιλίποβ Βοσκόπουλος καταλήγει σε μια θολή και συγκεχυμένη χρήση των όρων «μακεδονική γλώσσα» και κυρίως «μακεδονική ταυτότητα» που προσδιορίζεται ως εθνική, πολιτισμική, γλωσσική, ιδιαίτερη εθνοτική ομάδα και έθνος. Σαφώς συγγενείς έννοιες αλλά και ουσιωδώς διαφοροποιημένες.
Το βιβλίο τελειώνει με το γνωστό κείμενο του Θανάση Τριαρίδη (http://www.triaridis.gr/keimena/keimD046.htm) (σελ. 147-150) με τον τίτλο «μικρή σημείωση για μια κομμένη γλώσσα», κείμενο που γράφτηκε για την εφημερίδα Μακεδονία και είναι περισσότερο γνωστό επαιδή έγινε αφορμή να διακοπεί η συνεργασία του συγγραφέα με την εφημερίδα.
Όλα τα κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο εκτός από τα ελληνικά αποδίδονται και στην αγγλική και στη «μακεδονική» γλώσσα.
Το αναγνωστικό αυτό, όπου και εστιάζουμε την προσοχή μας, είναι απόδειξη των παλινωδιών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά με το μακεδονικό ζήτημα και των καιροσκοπισμών που τη χαρακτήριζε, των δεσμεύσεων που είχε απέναντι στη διεθνή κοινότητα σχετικά με τις μειονότητες, του γεγονότος ότι το «πρόβλημα» του ονόματος δεν είναι μια ιστορία που ξεκινά μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όπως θέλει να ισχυρίζεται η σύγχρονη εκδοχή. Πρωτοδιάβασα για το αναγνωστικό αυτό στο βιβλίο της Λένας Διβάνη «Ελλάδα και μειονότητες» (Αθήνα 1995) και ξανασυνάντησα μια αναφορά γι’ αυτό στο βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου «Η απαγορευμένη γλώσσα» (Αθήνα 2002) Επίσης, αρκετά είναι τα σχόλια που αλίευσα στο Διαδίκτυο.
Η σημασία του είναι ιδιαίτερη. Μετά το ατυχές ελληνο-βουλγαρικό πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφόφ (1924 που ευνοούσε τον αναθεωρητισμό της Βουλγαρίας καθώς με αυτό η γειτονική χώρα αποκτούσε δικαιώματα προστασίας της σλαβόφωνης μειονότητας στην ελληνική Μακεδονία, η Ελλάδα αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Μπορούσε να οδηγήσει σε αναθεώρηση των συνθηκών του Λονδίνου (Μάιος 1913) και κυρίως του Βουκουρεστίου (Ιούλιος 1913) που μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων καθόρισαν τα σύνορα στη Βαλκανική χερσόνησο. Η Ελλάδα ακυρώνει το Πρωτόκολλο και κινείται προς διαφορετική πολιτική.
Πιο συγκεκριμένα, η θέση που υιοθετείται είναι ότι οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της ελληνικής Μακεδονίας δεν είναι ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι. Έχουν δική τους γλώσσα, κάτι που τους διαφοροποιεί. Τεκμήριο αυτής της εκδοχής είναι το αναγνωστικό Abecedar Abecedar η έκδοση του οποίου αποτελεί και υποχρέωση της Ελλάδας προς την Κοινωνία Των Εθνών.
Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει και συνοδευτικά κείμενα. Στο βασικό κείμενο που συνοδεύει το αναγνωστικό Abecedar και αναφέρεται στην ιστορία του (σελ. 23-33) ο Πέτρος Φιλίποβ Βοσκόπουλος καταλήγει σε μια θολή και συγκεχυμένη χρήση των όρων «μακεδονική γλώσσα» και κυρίως «μακεδονική ταυτότητα» που προσδιορίζεται ως εθνική, πολιτισμική, γλωσσική, ιδιαίτερη εθνοτική ομάδα και έθνος. Σαφώς συγγενείς έννοιες αλλά και ουσιωδώς διαφοροποιημένες.
Το βιβλίο τελειώνει με το γνωστό κείμενο του Θανάση Τριαρίδη (http://www.triaridis.gr/keimena/keimD046.htm) (σελ. 147-150) με τον τίτλο «μικρή σημείωση για μια κομμένη γλώσσα», κείμενο που γράφτηκε για την εφημερίδα Μακεδονία και είναι περισσότερο γνωστό επαιδή έγινε αφορμή να διακοπεί η συνεργασία του συγγραφέα με την εφημερίδα.
Όλα τα κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο εκτός από τα ελληνικά αποδίδονται και στην αγγλική και στη «μακεδονική» γλώσσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου