Όστερ Πολ, «Τρέλες στο Μπρούκλιν»

‘Οπως πάντα σαγηνευτικός ο Πολ Όστερ, και από από άποψη περιεχομένου αλλά και από έκφραση. Αυτή τη φορά μάλιστα, είναι ελαχιστοποιημένος ο παράγοντας «τύχη», το βιβλίο έχει «αρχή, μέση και τέλος», δηλαδή όλες οι επί μέρους ιστορίες ολοκληρώνονται κατά κάποιο τρόπο.
Κλασσικά, υπάρχει ο κεντρικός ήρωας-αφηγητής που σε μια καμπή της ζωής του ξεκινά πάλι από το μηδέν, παρατώντας ό,τι τον συνδέει με το παρελθόν. Ο αφηγητής αυτός, με τη σειράτου, παρουσιάζει ως κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας του τον ανηψιό του, Τομ, έναν εκκεντρικό νεαρό που διαψεύδοντας τις προσδοκίες των γονιών του και τις προδιαγραφές των σχολικών του χρόνων καταλήγει ως «outsider», εντέλει δουλεύει για χάρη ενός βιβλιοπώλη ύποπτου παρελθόντος, στην ιστορία εμπλέκονται και γυναίκες, έρωτες, κόρες, ίντριγκες κ.λ.π., ενώ η πλοκή κορυφώνεται όταν πεθαίνει ο Χάρυ (βιβλιοπώλης) από καρδιακή συγκοπή λόγω εκβιασμού. Ενδιαφέρον ιδιαίτερο παρουσιάζει η ψυχογράφηση της εννιάχρονης Λούσυ, κόρη της αδελφής του Τομ, που εμφανίζεται από το πουθενά, στην αρχή δε μιλά και δεν αποκαλύπτει τίποτα από το μυστήριο του παρελθόντος της, ενώ ταράζει τα νερά της ζωής των «μποέμηδων», εργένηδων συγγενών της.
Σελ. 234:
- Μην πεις στον θείο Τομ ότι εγώ το έκανα, εντάξει;
- Γιατί όχι;
- Δεν θα με αγαπάει πια.
- Και βέβαια θα σε αγαπάει.
- Όχι, όχι πια. Κι εγώ θέλω να με αγαπάει.
- Εγώ ακόμα σ’ αγαπώ, έτσι δεν είναι;
- Εσύ είσαι διαφορετικός.
- Με ποιον τρόπο;
- Δεν ξέρω. Δεν παίρνεις τα πράγματα τόσο βαριά όσο ο θείος Τομ. Εσύ δεν είσαι τόσο σοβαρός.
- Αυτό συμβαίνει επειδή είμαι μεγαλύτερος.

Οι «λύσεις» όλων των μυστηρίων είναι ενδιαφέρουσες και αξιοπρεπείς.
Σελ.83:
‘Οταν έχεις ζήσει τόσα χρόνια όσα εγώ, τείνεις να νομίζεις ότι τα έχεις ακούσει όλα, πως δεν έχει απομείνει τίποτα που να μπορεί να σε σοκάρει πλέον. Γίνεσαι λίγο αυτάρεσκος όσον αφορά την αποκαλούμενη γνώση σου του κόσμου και έπειτα, μια στις τόσες, κάτι συμβαίνει που μ’ ένα απότομο τίναγμα σε βγάζει από το κουκούλι της μακαριότητάς σου, που σου θυμίζει από την αρχή ότι δεν καταλαβαίνεις το παραμικρό για την ζωή.
Ο ήρωας Νέιθαν γράφει - για πλάκα- «Το βιβλίο της ανθρώπινης ανοησίας», ιστορίες από τη ζωή τη δική του και των γνωστών του που έχουν πλάκα (καταγράφει μερικές που έχουν ιδιαίτερη πλάκα):
‘Οταν του είπα πως προχωρούσα ακάθεκτος χωρίς να μπορώ να προβλέψω το τέλος, πως κάθε ιστορία που έγραφα έμοιαζε να γεννά μιαν άλλη ιστορία και μετά μιαν άλλη και μιαν άλλη, με χτύπησε στον ώμο με το δεξί του χέρι και απήγγειλε την ακόλουθη εκπληκτική ετυμηγορία: «είσαι συγγραφέας, Νέιθαν. Ένας πραγματικός συγγραφέας γεννιέται».
(...)
«Αστειότητες. Κανένας δεν γεννιέται συγγραφέας στα εξήντα του».
«Δεν υπάρχουν κανόνες όταν πρόκειται για το γράψιμο», είπε. Αν ρίξεις μια προσεκτική ματιά στη ζωή ποιητών και μυθιστοριογράφων, αυτό που θα βρεις είναι το αμιγές χάος, ένα απέραντο συνονθύλευμα από εξαιρέσεις. Και αυτό επειδή η συγγραφή είναι αρρώστια, αυτό που θα μπορούσες να ονομάσεις λοίμωξη ή γρίπη τπου πνεύματος και γι’ αυτό μπορεί να χτυπήσει οποιονδήποτε οποιαδήποτε στιγμή. (+++)