tag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post5569400574787895412..comments2024-02-20T22:47:55.310+02:00Comments on ανάγνωση: Μιχαηλίδη Τεύκρου, Πυθαγόρεια εγκλήματαλεξεις και αναγνωσειςhttp://www.blogger.com/profile/01479985056336159918noreply@blogger.comBlogger7125tag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-80066299218555256732007-05-11T12:15:00.000+03:002007-05-11T12:15:00.000+03:00κυριολεκτώ και δεν υπαινίσσομαι τίποτα άλλο. Αν κά...κυριολεκτώ και δεν υπαινίσσομαι τίποτα άλλο. Αν κάποιος γνωρίζει να διαβάζει δεν έχει κατ' ουσίαν ανάγκη κριτικούς και απόψεις τρίτων για να απολαύσει ένα βιβλίο. Η τέχνη, μετά τους σουρρεαλιστές, δεν έχει προϋποθέσεις.Ούτε ως δημιουργία ούτε ως πρόσληψη.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-16605422419605714842007-05-07T18:06:00.000+03:002007-05-07T18:06:00.000+03:00θα' θελα να μου εξηγήσεις τη φράση: " η ανάγνωση τ...θα' θελα να μου εξηγήσεις τη φράση: " η ανάγνωση της λογοτεχνίς δεν έχει άλλες προϋποθέσεις εκτός από την αναγνωστική ικανότητα". Εμπεριέχει κάποια ειρωνεία; όσο αφορά την πρώτη πρόταση του σχολίου σου παρέλειψες ένα "δεν πιστεύω ότι"!! ειρωνικό κι αυτό;Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-65174252934486660132007-05-04T12:16:00.000+03:002007-05-04T12:16:00.000+03:00"η γνώση των μαθηματικών είναι απαραίτητη προϋπόθε..."η γνώση των μαθηματικών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάγνωσή του, αν και σίγουρα προσφέρει πολλά στην απόλαυση του βιβλίου. Η αγάπη όμως για τα μαθηματικά, ναι!"<BR/><BR/>Dε διαφωνούμε τελικά. Προφανώς η ανάγνωση της λογοτεχνίς δεν έχει άλλες προϋποθέσεις εκτός από την αναγνωστική ικανότητα. Η πρόσληψη νοημάτων ή απόλαυσης βέβαια εξαρτάται από πολλά πράγματα. Δε μπορούμε να παραγνωρίζουμε την οπτική ενός γνώστη των μαθηματικών. Και επειδή έχω "κολλήσει" Τελικά έχει δίκιο ο Ρίμαν;<BR/>(ΥΓ) Δεν είμαι μαθηματικός, μ' ενδιαφέρει η επιστημολογική προσέγγισηAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-65857524787630686672007-05-02T08:50:00.000+03:002007-05-02T08:50:00.000+03:00Συμφωνώ απολύτως με τα σχόλιά σου, αγαπητή Χριστίν...Συμφωνώ απολύτως με τα σχόλιά σου, αγαπητή Χριστίνα. Είναι ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο βιβλίο που εντάσσεται πλήρως σ’ αυτό που ο συγγραφέας του αποκαλεί «Μαθηματική λογοτεχνία». Ένα μυθιστόρημα που δεν αναφέρεται απλώς στα μαθηματικά, αλλά που κυριολεκτικά οφείλει την ύπαρξή του σ’ αυτά. Και δεν πιστεύω - αναφερόμενος στο σχόλιο του as eon - ότι η γνώση των μαθηματικών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάγνωσή του, αν και σίγουρα προσφέρει πολλά στην απόλαυση του βιβλίου. Η αγάπη όμως για τα μαθηματικά, ναι! Η αγάπη όχι για τις στριφνές και εξειδικευμένες εξισώσεις αλλά για τα μαθηματικά ως θεμέλιο της νοητικής λειτουργίας και ως επίτευγμα της πνευματικής δραστηριότητας του ανθρώπου, κάτι που καθένας από μας θα πρέπει να αισθάνεται, ως ένα βαθμό.<BR/>Βρίσκω κι εγώ υπέρ το δέον αυστηρή την κριτική της Μάρης Θεοδοσοπούλου στο Βήμα της 25-2-07. Η αρθρογράφος μπορεί να έχει δίκιο στα επί μέρους σημεία, όμως αυτά δεν πρέπει να αποτελούν κριτήριο για ένα έργο που έχει διαφορετικό προορισμό από ότι θα είχε μια πανεπιστημιακού επιπέδου ιστορική η ψυχολογική μελέτη. Αντίθετα ο συγγραφέας των «Πυθαγορείων εγκλημάτων» εμφανίζεται ιδιαίτερα συνεπής, περιλαμβάνοντας τον επίλογο περί «ποιητικής αδείας».<BR/>Μοναδικό ίσως κενό, κατά την γνώμη μου, που εύκολα όμως θα μπορούσε να διορθωθεί, το ότι ο συγγραφέας δεν διευκρινίζει πότε, πού και πώς ο αφηγητής έγραψε την διήγησή του.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-56543964081873415022007-04-15T23:32:00.000+03:002007-04-15T23:32:00.000+03:00Προφανώς μπορείς να ξαναδιαβάσεις τις σελίδες 50 κ...Προφανώς μπορείς να ξαναδιαβάσεις τις σελίδες 50 και εξής και 144 των "Πυθαγόρειων εγκλημάτων". Στην 144 ο Ζακόμπ αναρωτιέται αν ξέρουμε ποια είναι η σωστή Γεωμετρία και ο Πρενσέ του απαντά αν ξέρουμε ποιο είναι το σωστό κρασί, το λευκό ή το κόκκινο.<BR/>Εις Υγείαν (τήνελλα!)Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-35903827640947770922007-04-15T21:14:00.000+03:002007-04-15T21:14:00.000+03:00Παρότι είμαι αμύητη, δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να...Παρότι είμαι αμύητη, δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να παρακολουθήσω το βιβλίο... όσο αφορά την "ελλειπτική" γεωμετρία του Ρίμαν δηλώνω παντελή άγνοια αλλά ομολογώ ότι μου κίνησες το ενδιαφέρον!!λεξεις και αναγνωσειςhttps://www.blogger.com/profile/01479985056336159918noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2588422417895573421.post-91229089868973900672007-04-15T02:37:00.000+03:002007-04-15T02:37:00.000+03:00Κι όμως περισσότερο είναι μια επιτομή της ιστορίας...Κι όμως περισσότερο είναι μια επιτομή της ιστορίας των μαθηματικών. Συνδιασμένη με την καλλιτεχνική ζωή του Παρισιού (με τους σταρ!) και με γεγονότα της ελληνικής ιστορίας (ευαγγελικά, βαλκανικοί, κλπ). Οι πρωταγωνιστές «φωτίζονται όσο χρειάζεται για να υπηρετήσουν αυτό το σκοπό.<BR/><BR/>Βέβαια ο Μιχαηλίδης ξέρει να γράφει. Το βιβλίο λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ των στριφνών μαθηματικών και της λογοτεχνίας. Ωστόσο, η πληθώρα παράθεσης μαθηματικών στοιχείων ίσως γίνεται εμπόδιο για την πρόσληψή του από τον αμύητο αναγνώστη.<BR/><BR/>Γιατί από τη σελίδα 144 και μετά επαναλαμβάνει την επιστημολογική προσέγγιση που έκανε και στις σελίδες 50 και εξής;<BR/><BR/>Συνεπές και χρήσιμο στο τέλος «τα όρια της ποιητικής αδείας». Έτσι να ξέρουμε τι είναι ιστορία –που ο Μιχαηλίδης γνωρίζει καλά και με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες- και τι μύθος. <BR/><BR/>Ίσως η γνώση ή η αγάπη για τα μαθηματικά είναι προϋπόθεση για την ανά-γνωση του βιβλίου.<BR/><BR/>Τελικά η Ελλειπτική Γεωμετρία του Ρίμαν είναι που κερδίζει το παιχνίδι! Πως αλλιώς θα συναντιόμασταν στο Internet;Anonymousnoreply@blogger.com