Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 01, 2010

Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές, Τζέημς Κέην

Ένα αστυνομικό κομψοτέχνημα θα ονόμαζα αυτό το βιβλίο, γιατί στις λίγες του σελίδες συμπυκνώνονται όλα όσα προσδοκά κανείς από ένα καλό αστυνομικό: ενδιαφέρουσα υπόθεση, χαρακτήρες, συναίσθημα, έγκλημα, μυστήριο, ανατροπές. Χωρίς να είναι προβλέψιμο, είναι κλασικό στο είδος του. Το γράψιμο λιτό χωρίς να είναι βαρετό. Μέρος της συναρπαστικής πλοκής είναι και το θυελλώδες πάθος των πρωταγωνιστών.
Το έργο βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία του αστυνομικού ρεπορτάζ κι έγινε γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά (έγινε και θεατρικό έργο).
Η μόνη μου ένσταση ένας αδιόρατος ρατσισμός απέναντι στον ιδιοκτήτη του ερημικού ξενοδοχείου, στόχο των δολοφόνων, τον Έλληνα Νικ Παπαδάκη, που ο συγγραφέας τον παρουσιάζει λιγδιάρη και αντιπαθητικό, τονίζοντας την καταγωγή του (συνέχεια αποκαλείται «ο Έλληνας») κι ενισχύοντας τα γνωστά στερεότυπα.
Επίσης, μου είναι δυσνόητος ο τίτλος.

Χριστίνα Παπαγγελή

5 σχόλια:

  1. Vasilis Simeonidis1 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:53 μ.μ.

    "...ένας αδιόρατος ρατσισμός..."
    Μήπως είναι απλή καταγραφή μιας πραγματικότητας;

    Δεν ξέρω το κείμενο. Θυμάμαι την ταινία από την εποχή που πήγαινα ακόμη στο σινεμά...

    Εν γένει ο ρόλος του Έλληνα στις αμερικανικές ταινίες δεν είναι και τόσο κολακευτικός. Σαφώς και πρόκειται για στερεότυπο.

    Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση του κειμένου θα μπορούσε να σταθεί η κρίση "αδιόρατος ρατσισμός";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αταίριαστος2 Σεπτεμβρίου 2010 στις 4:25 μ.μ.

    Ως προς τον τίτλο, απ'ό,τι ξέρω, είναι κάτι σαν παροιμία, κάτι ανάλογο με το δικό μας "μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη" που ταιριάζει στην υπόθεση αφού οι πρωταγωνιστές κάνουν δύο απόπειρες για να επιτύχουν το στόχο τους αλλά με μοιραίες συνέπειες τη δεύτερη φορά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χριστίνα Παπαγγελή2 Σεπτεμβρίου 2010 στις 7:15 μ.μ.

    Βασίλη, για ν' απαντήσω στο αρχικό σου ερώτημα, αυτή ακριβώς ήταν η "αδιόρατη" αίσθησή μου, ότι ο ίδιος ο συγγραφέας αντιμετωπίζει ρατσιστικά τον "Έλληνα", όχι οι ήρωές του. Ούτε ότι μεταφέρει απλώς το κλίμα της εποχής/περιοχής. Εν παση περιπτώσει, οι μη Έλληνες διαβάζοντας το βιβλίο ενισχύουν το οποιοδήποτε στερεότυπο υπάρχει (σα να μιλάει κάποιος δικός μας συγγραφέας/παντογνώστης για κάποιον "καράγυφτο")

    Αταίριαστε, σ' ευχαριστώ!
    μένει τώρα να μάθουμε γιατί βγήκε αυτή η παροιμία (χτυπάνε δυο φορές οι ταχυδρόμοι στην Αμερική;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ναυτίλος8 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:03 μ.μ.

    Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποια αντίστοιχη παροιμία... Ωστόσο στο αγγλικό Βικιπέδια υπάρχει ολόκληρη ιστορία για τις ερμηνείες του τίτλου του βιβλίου. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Ταχυδρόμος είναι η μοίρα που μεταφέρει το γράμμα του Θανάτου και την πρώτη φορά ο πρωταγωνιστής την γλίτωσε για το φόνο που διέπραξε ενώ τη δεύτερη φορά δεν τη γλίτωσε για το φόνο που δεν διέπραξε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χριστίνα Παπαγγελή8 Σεπτεμβρίου 2010 στις 3:28 μ.μ.

    καλόοοοοοοο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή